Αυτά λοιπόν τα ευχάριστα σήμερα... μεσημέρι, μέσα σε μια ειδυλλιακή φθινοπωρινή ατμόσφαιρα!!

Αυτά λοιπόν τα ευχάριστα, σήμερα! 

Πέντε χρόνια κτιζόταν η εντυπωσιακή κατοικία μπροστά στο σπίτι μου, στο απέναντι οικόπεδο, την πρώην αλάνα της περιοχής. Πέντε χρόνια εντατικών εργασιών, από το την εταιρία του κ. Ρόμπερτ. 
Έτσι, έγινε το θαύμα, και μια χωματερή, μια ασχήμια, μετατράπηκε σε ένα πραγματικό στολίδι για την περιοχή...

Πιο πολύ δε, ευνοήθηκα εγώ που οι πόρτες μας με τη νέα κατοικία είναι ακριβώς απέναντι, που επιτέλους αυτό το καλοκαίρι ήρθε και εγκαταστάθηκε η οικογένεια – οι ιδιοκτήτες – ένα νεαρό ζευγάρι συμπαθέστατο με δυο χαριτωμένα – πανέξυπνα παιδάκια. 

Η συνεχής ενασχόληση μου με τον κήπο μου, με έφερνε τελευταία σε τακτική επικοινωνία με τους νέους γείτονες, τους νέους φίλους, επικοινωνία και μια ζεστή σχέση… 

Σήμερα λοιπόν, είχαν πολλούς καλεσμένους στο σπίτι τους, κάτι σαν εγκαίνια, σαν κάποια γιορτή… Κόσμος πολύς - συγγενείς όλοι – και ένα σωρό παιδάκια, σωστός παράδεισος, μια ζωντάνια απερίγραπτη στη γειτονιά μου… απέναντι από την πόρτα μου. 
Μάλιστα o νοικοκύρης, έβαλε σήμερα σε λειτουργία και την ψησταριά στο κήπο του!..

Τα είδα αυτά, πίσω από τις κουρτίνες μου, και χάρηκα με την χαρά τους.

Και φυσικό ήταν, να μου σπάσουν τη μύτη οι μυρουδιές από τα ψητά. Σήμερα δε, δεν είχα μαγειρέψει διότι έκανα σοβαρές δουλειές μέσα στο σπίτι, εργασίες απαραίτητες, και ήμουν κουρασμένος. Έφαγα λοιπόν λίγο ψωμοτύρι, ήπια και λίγο κρασάκι, κι έτσι κολάτσισα για μεσημέρι. 
Σκεπτόμουν όμως (ο ζηλιάρης) να πάω κατά το απόγευμα σε κανένα ταβερνάκι (πρώτη έξοδος, μετά από 2 χρόνια) για να το… τσικνίσω κι εγώ! Δεν πρόλαβα όμως, διότι έλαβα μια πρόσκληση από απέναντι, να πάω κι εγώ στην αυλή, εκεί που ψήνανε, για να πάρω ένα μεζέ! 

Αποδέχτηκα ευχαρίστως την πρόσκληση (για την παρέα κυρίως), και πήγα. Ήμουν ο μόνος γείτονας...
Γνώρισα λοιπόν όλους αυτούς τους καλούς ανθρώπους (τους συγγενείς του ζευγαριού) και χάρηκα πολύ. 

Δεν μπορούσα όμως να φάω (τους πέτυχα στις μπριζόλες) διότι ήμουν πλήρης από φαγητό (από το ψωμοτύρι που είχε προηγηθεί) πλήρης και από πιοτό. 
Έτσι, με κέρασαν ένα χυμό πορτοκαλιού που τον χρειαζόμουν διότι είχα ξεμείνει από φρούτα (τα ρόδια των άλλων καλών γειτόνων μου, από δίπλα, δεν τα έχω πειράξει), και μετά με ρώτησαν αν θέλω και γλυκό (είχαν τούρτα, για κάτι που ίσως γιόρταζαν αλλά εγώ δεν ρώτησα, τι, από διακριτικότητα), αν θέλω γλυκό τώρα ή μετά το μεζεδάκι... 

Το μεζεδάκι; Αααα, ήταν ένα χταποδάκι που είχαν ψαρέψει οι ίδιοι και το οποίο ψηνόταν ακόμα. 
"Τι είναι ο κάβουρας" δηλαδή, "τι είναι το ζουμί του", με τόσο κόσμο, ε; Ε, λοιπόν, δεν άντεξα στον πειρασμό. Δεν είπα "δεν πειράζει, δεν θα σας στερήσω ένα τέτοιο μεζέ", αλλά αντίθετα, δέχτηκα να περιμένω για να το δοκιμάσω!..

Έτσι κι έγινε, και πολύ το ευχαριστήθηκα (σιγά να μην πήγαινα, και, σε ταβέρνα μετά), το ευχαριστήθηκα πολύ το καλοψημένο κομμάτι που μου πρόσφεραν… Μιλάμε για ένα χταποδάκι πεντανόστιμο (πήρα τον πρώτο μεζέ, ο μάγκας), χταποδάκι ψημένο με απερίγραπτη μαεστρία από τον καλό μου τον γείτονα! 

Αυτά λοιπόν τα ευχάριστα σήμερα... μεσημέρι, μέσα σε μια ειδυλλιακή φθινοπωρινή ατμόσφαιρα!!