Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2012

Εγώ είμαι ο Γέρων Παστίτσιος

«Εγώ είμαι ο Γέρων Παστίτσιος», λέει (στον δημοσιογράφο Κώστα Βαξεβάνη) χαμογελαστός,  ο μουσάτος κύριος (o κ. Γιώργος Λοΐζος, από το Βόλο;), o 27χρονος διαχειριστής της ομώνυμης facebook-ιστοσελίδας («Γέροντας Παστίτσιος»). 

Αναρτήθηκε από στις
Ετικέτες , , ,

6 σχόλια:

P. MICHALOPOULOS είπε...

Ανώνυμος είπε...
ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟΝ ΦΙΛΟ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ.
ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΙ ΜΗΠΩΣ Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ ΗΤΑΝ ΟΝΤΩΣ ΑΓΙΟΣ...
Τα Χριστιανόπουλα θα πάμε με φτερά...
ΕΙΣ ΑΝΑΜΝΗΣΙΝ....
ΕΝΑΣ ΦΙΛΟΣ ΣΟΥ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΥΜΦΩΝΕΙ ΜΑΖΙ ΣΟΥ,
Α, ΒΡΕ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ !!!
ΕΧΕΙΣ ΤΡΑΒΗΞΕΙ ΤΟΣΑΑ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΣΟΥ, ΠΟΥ ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΟΡΕΣ ΣΕ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΩ.. ΕΙΝΑΙ ΤΡΟΜΕΡΟ ΑΛΛΟΙΩΣ ΝΑ ΞΕΚΙΝΑΜΕ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ, ΜΕ ΤΟΣΟ ΩΡΑΙΑ ΟΝΕΙΡΑ ΚΙ ΑΛΛΟΙΩΣ ΝΑ ΚΑΤΑΛΗΓΟΥΜΕ.......
ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΑΔΕΛΦΕ !!!
24 Σεπτεμβρίου 2012 6:19 μ.μ.

27 Σεπτεμβρίου 2012 στις 1:02 μ.μ.
P. MICHALOPOULOS είπε...

P. MICHALOPOULOS είπε...

Α) Εις ανάμνηση του τραγουδιού που τραγούδαγα σαν κατηχητόπουλο, και που το δίδασκα μετά σαν κατηχητής ε; Συμφωνώ, και ευχαριστώ!

Β) Για τον Παΐσιο τώρα, και στο ερώτημα αν ήταν άγιος, έχω να σου απαντήσω ότι η ανάγκη της Εκκλησίας δεν είναι να κατασκευάζει – ντε και καλά – αγίους, κατά παραγγελία μάλιστα των «χριστιανο»-φασιστών, όπως στην περίπτωση αυτή με τον γέροντα αυτόν που τόσο τους εκφράζει, αν αληθεύουν αυτά που λένε ότι είπε ή ότι έκανε, αυτός που εγώ τον αποκαλώ και κωλόγερο.
Η ανάγκη είναι να έχουμε την Αλήθεια της πίστης μας ανόθευτη.
Και το ψέμα η δεισιδαιμονία και η βλακεία, πάνε σύννεφο στην περίπτωση (στις διδαχές και στο βίο) του μακαρίτη αυτού καλόγερου.
Μακάρι, να μην είναι έτσι, μακάρι να ήταν ένα καλό ανθρωπάκι και να έχει σώσει τουλάχιστον την ψυχή του.

Αλλά δεν θα προσκυνήσουμε έναν συμπαθητικό -κατά τα άλλα- γέρο, έναν μαραγκιασμένο και ταλαιπωρημένο από την μαύρη αρρώστια, έτσι γιατί το θέλει μια φατρία, κάποιοι βαρεμένοι, καποιοι UFOπληκτοι, ή… η «χρυσή αυγή»!

Γ) Ας έρθουμε τώρα και σε εμένα.

Ο δικός μου ο προσωπικός αγώνας, δεν είναι τωρινός, δεν έχει να κάνει με τα καμώματα μιας κυρίας, αν εννοείς αυτό. Ο αγώνας μου, είναι ο ίδιος συνεχής, αδιάκοπος και αμείωτος, από τα σπουδαστικά μου χρόνια. Συνεχίστηκε στη θητεία μου στο πολεμικό ναυτικό, με ιστορίες που θα γέμιζαν έναν τόμο ολόκληρο…
Δεν διακόπηκε η προσπάθεια μου, ούτε τότε που ανεξαρτητοποιήθηκα από τις οργανώσεις, αλλά αντίθετα εντάθηκε πιο πολύ.

Η κύρια, με γνώρισε κατηχητή, αγωνιστή, και συγγραφέα βιβλίου με θέματα παρόμοια με αυτά που σήμερα αναρτώ στο μπλογκ μου…
Επί πέντε χρόνια δε, προσπαθούσε να με πείσει ότι είναι η κατάλληλη -που τον καιρό εκείνο γύρευα- για μια χριστιανική οικογένεια…
Αυτήν τη χριστιανική οικογένεια, που πράγματι έκανα από το 1987 και μετά… Μια οικογένεια υπόδειγμα… Είχαν να το λένε πάρα πολλά, και πολύ σεβαστά πρόσωπα, που δεν είναι τώρα ανάγκη να τα αναφέρω…

Όλα άρχισαν να ανατρέπονται όταν η κυρία μπήκε στην εμμηνόπαυση… Κάτι έπαθε, και άρχισε να μου δημιουργεί προβλήματα…
Ήθελε η σιγανοπαπαδιά, να με βγάλει από τη μέση… Όχι τόσο με στόχο τη ζωή μου (με τα τερτίπια της, στο να με οδηγήσει στην αυτοκτονία), όσο με στόχο την ψυχή μου με την σατανική της μεθόδευση να με βγάλει τρελό!
Το ότι απέτυχε και στα δυο (ό,τι δεν με σκότωνε με έκανε πιο δυνατό), την τρέλανε ακόμα περισσότερο…

Το έργο μου (για τη ζωή μου δεν νοιάζομαι) δεν μπόρεσε να το βλάψει, να το ματαιώσει να το ακυρώσει…
Εγώ έμεινα απερίσπαστος, εδώ και δυο χρόνια τώρα, ελεύθερος και ωραίος, ψύχραιμος και ευτυχισμένος, και εκείνη σούταρε τον ίδιο της τον εαυτό, έβαλε από μόνη της το αυτογκόλ που λένε , και πήγε στο καλό!

Δ) Καταλάβατε;
Άλλοι λοιπόν «κατάντησαν» και «κατέληξαν» αλλιώς:

1. Εκείνη η κυρία, που τόσο με πολέμησε αλλά έσπασε τα μούτρα της και αντί να με διώξει έφυγε εκείνη από το σπίτι, και...

2. Εσείς με τα πτώματα σας που ξεθάβετε όπως τον Βησσαρίωνα (την μούμια), και τους γέροντες της συμφοράς όπως τον κάθε κωλόγερο… Εσείς που έχετε τόσο πολύ ξεφύγει πνευματικά, σε βαθμό απελπιστικό.

Σας λυπάμαι!

24 Σεπτεμβρίου 2012 9:22 μ.μ.
http://xairete.blogspot.gr/2012/09/blog-post_1388.html

27 Σεπτεμβρίου 2012 στις 1:02 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΠΑΝΤΡΕΥΤΙΚΕΣ ΜΕΓΑΛΟΣ !!!

ΚΑΙ ΑΝΤΙ ΝΑ ΕΡΩΤΕΥΤΕΙΣ ΣΤΑ ΝΕΙΑΤΑ ΣΟΥ , -ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΑΙ ΤΟ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟ, ΠΕΡΙΜΕΝΕΣ ΤΑ 40 ΣΟΥ ΚΑΙ ΕΨΑΧΝΕΣ ΝΑ ΒΡΕΙΣ... ΕΤΣΙ ΨΥΧΡΑ ΚΤΛ ΚΤΛ..

ΓΙΑΥΤΟ ΛΕΜΕ ΟΤΙ ΟΙ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΡΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ !!!

28 Σεπτεμβρίου 2012 στις 3:18 μ.μ.
P. MICHALOPOULOS είπε...

A, ρε φίλε! Ξέχασες τον θεϊκό έρωτα!
Αν ο Χριστός είναι στο κέντρο της καρδιάς σου, τότε και μόνο τότε - υπάρχουν καλές θέσεις περιφερικά, και για άλλα: για πατρίδα για οικογένεια, κλπ.
Αν δεν έχεις αγαπήσει το Χριστό, και μάλιστα από τα νιάτα σου όπως εγώ, τότε είναι ψεύτικες όλες οι αγάπες σου, είναι φτηνοί όλοι οι έρωτες σου!

Εγώ, ήμουν κοινωνικός χαρακτήρας από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου… Συναισθηματικός τύπος, από τότε που βγήκα στον κόσμο. Δεν ήμουν ποτέ μισογύνης, δηλαδή, αν και σεμνός και προσεκτικός στις παρέες μου.
Βρέθηκα στη βιοπάλη από μικρός, …και ξεκίνησα να εργάζομαι από μαθητής του δημοτικού σχολείου!

Ήμουν όμως υπέρ της μόρφωσης (ορφανός από πατέρα), και είχα σκοπό να δημιουργηθώ με τις δικές μου τις δυνάμεις. Έτσι…
Ήμουν πρώτος μαθητής στο Δημοτικό σχόλιο, στη Δάφνη της Αθήνας, πρώτος και μετά…
Για 4 χρόνια – αρχικά – πρώτος, σαν σπουδαστής στην τεχνική σχολή της Σαλαμίνας…

Η Σαλαμίνα τότε, το 1957, όταν μετοικήσαμε εκεί, ήταν ένας πολύ ήσυχος τόπος…
Και εκεί πέρασα την εφηβεία μου, μακριά από τους πειρασμούς της πόλης που γεννήθηκα.
Τα καλοκαίρια (για να συντηρώ και τη μητέρα μου) εργαζόμουν σκληρά (σπουδαστής ακόμα) στα ναυπηγεία Νιάρχου στον Σκαραμαγκά…

Ήταν η εποχή που είχα και τις μεταφυσικές μου ανησυχίες, και που ο Θεός μου έστειλε τον Άγγελο του, τον νεαρό τότε θεολόγο με τον οποίον αλληλογραφούσα ακατάπαυστα όλα αυτά τα χρόνια – τα σπουδαστικά – εγώ από εκεί στο νησί, με τον άνθρωπο αυτόν στην Αθήνα.
Μετά 4 έτη, σαν αριστούχος με πτυχίο πια, προβιβάστηκα στην εργασία μου, και από ελασματουργός συγκολλητής στα νέα καράβια του Νιάρχου, μετατάχτηκα στο σχεδιαστήριο, στις μελέτες κατασκευής των πλοίων… Όχι όμως σαν υπάλληλος ακόμα, διότι το πτυχίο μου ήταν μικρό. Με παρότρυνε λοιπόν ο ναυπηγός προϊστάμενος μου, να αναβαθμίσω τις σπουδές μου. Μου σύστησε τη Σιβιτανίδειο στην Καλλιθέα, σχολή εργοδηγών μηχανολόγων, πρώτη στο είδος εκείνη την εποχή, κάτι σαν τα σημερινά ΤΕΙ, και ανώτερη μπορώ να σου πω!

Το πρόβλημα όμως ήταν τα οικονομικά. Είχαμε – μένοντας στην Σαλαμίνα – ένα κέρδος από τη διαφορά ενοικίου (είχαμε νοικιάσει το σπίτι μας στη Δάφνη), και η μετακόμιση θα μείωνε το εισόδημα μας. Έπρεπε δε, να πληρώσω και δίδακτρα! Παρά ταύτα, μετακομίσαμε στην Αθήνα, γράφτηκα και στη σχολή, και τότε έγινε το θαύμα: από εκείνη την περίοδο, άρχισε η «δωρεάν παιδεία»!

(Συνεχίζεται)

28 Σεπτεμβρίου 2012 στις 4:51 μ.μ.
P. MICHALOPOULOS είπε...

Νέοι αγώνες λοιπόν, παράλληλοι με τους επαγγελματικούς: Νέος, και στην Αθήνα πια, αλλά και αρκετά καταρτισμένος πνευματικά, άρχισα (για μεγαλύτερη ενίσχυση στον αγώνα της πίστης) να μετέχω, στις χριστιανικές ομάδες, αρχίζοντας από την «Χριστιανική Ένωση Εργαζόμενης Νεολαίας» στη Δάφνη. Αγώνας ακόμα, να είμαι πρώτος σπουδαστής και στη Σιβιτανίδειο, κάτι που το πέτυχα. Έτσι, πέτυχα να σπουδάζω και με υποτροφία του ΙΚΥ κάθε χρόνο, να παίρνω και βραβείο (το πρώτο που έπαιρναν οι τρεις πρώτοι) σε χρήμα και σε διάφορα σχολικά είδη (από οργανισμούς όπως ΔΕΗ, ΟΤΕ, τράπεζες, κλπ).

Προς το τέλος της φοίτησης μου, ανέλαβα και το δικό μου κατηχητικό!

Η σκληρή δε εργασία μου στα ναυπηγία, με υπερωρίες τα καλοκαίρια, μου έφερε ένα σεβαστό κομπόδεμα που το έδωσα στη μητέρα μου για να περνά καλά, μετά στη στράτευση μου…

Ακολούθησε λοιπόν η 27μηνη θητεία μου στο πολεμικό ναυτικό (1967 – 1969), με νέους αγώνες για να δίνω την μαρτυρία της πίστης μέσα σε μια κόλαση, στο στράτευμα, ανάμεσα σε βλάσφημους της… «Ελλάδας των Ελλήνων Χριστιανών»!

Όλη αυτή η πνευματική σφυρηλάτηση, ήταν και η καλύτερη προετοιμασία μου από τον θεό, προετοιμασία και για την ιεραποστολή…

Βρέθηκα λοιπόν στο «ΣΤΑΥΡΟ», όπου κρατούσα το χριστιανικό βιβλιοπωλείο… Τη μητέρα μου, την φιλοξενούσε η αδελφότητα των κοριτσιών του π. Αυγουστίνου…

Μετά από ένα χρόνο, επέστρεψα στην εργασία μου (σχεδιαστής) και με τη μητέρα μου, στο σπίτι μας στη Δάφνη! Δεν παρέλειπα όμως να ασχολούμαι και με τα κατηχητικά, ακόμα και χρόνια μετά, εδώ στο Ελληνικό πια, όταν ήρθαμε το 1974.

Εκεί κοντά στο 1978, είχα ένα τροχαίο ατύχημα, χτύπησα στο πόδι, και μπήκα στο γύψο για αρκετούς μήνες. Τότε, γνώρισα το πραγματικό πρόσωπο των «αδελφών»… Τότε, αποφάσισα να αλλάξω ζωή…

Οι προτάσεις για νύφες, ήταν πολλές από τότε που αγόρασα το σπίτι (βιλίτσα τότε) εδώ στο Ελληνικό.

Δεν είχα όμως αυτήν την ψύχρα που λέτε! Ήμουν πάντα συναισθηματικός τύπος… Κι έτσι, ήθελα το κάτι άλλο…

Οι αναζητήσεις - με προσωπικές επαφές (δεν ήθελα συνοικέσια – ξερά), κράτησαν κάποια χρόνια… Μετά την εργασία μου, έκανα συνήθως ένα με δυο ραντεβού με κοπέλες, με πρόσωπα που έβρισκα από συστάσεις πνευματικών, αλλά και από άλλες πηγές…

Το βράδυ όμως, ήμουν κανονικά πίσω, στο σπίτι!.. Μπορεί να ήταν και 500 τα πρόσωπα που γνώρισα αυτά τα χρόνια… Ανάμεσα (έφευγε – γύριζε, κλπ) και η κ. Ελένη, η οποία σε κάποια φάση έμεινε (με την επιμονή της και την υπομονή της) σαν την μόνη μου συντροφιά στις εξόδους μου, κάτι που κατέληξε και στο γάμο μας το 1967.

Φαίνεται όμως, ότι μου το κρατούσε, …μανιάτικο, η κυρία Ελένη! «Με έψησες», μου έλεγε μετά… Και «έπρεπε να είχαμε παντρευτεί, 7 χρόνια πριν, όταν γνωριστήκαμε, για να έχουμε μεγαλύτερα παιδιά», μου έλεγε!

Αυτά!

28 Σεπτεμβρίου 2012 στις 4:52 μ.μ.
P. MICHALOPOULOS είπε...

Συνεχίζεται και σήμερα η συζήτηση για γέροντες της ορθοδοξίας, αλλά και για… κυρίες! (στο μπλογκ «χαίρετε»)

http://xairete.blogspot.gr/2012/09/blog-post_5151.html

28 Σεπτεμβρίου 2012 στις 5:36 μ.μ.

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)