Διαχρονικές μυθολογικές «αλήθειες»: 1. Η αρχαία ελληνική ειδωλολατρική θρησκεία, με τα Ελευσίνια μυστήρια, και.. 2. Η συνέχεια της, η μετάλλαξη της, με την ελληνορθόδοξη χριστιανική θρησκεία. 3. Χαρακτηριστικά, τα «ορθόδοξα» μνημόσυνα μας, τα εννιάμερα του μακαρίτη, τα εννιάμερα της Παναγίας, κλπ… 4. Σε αντιδιαστολή όλα αυτά, με την αρχαία τελετής αναπαράσταση της ιστορίας της Δήμητρας και της Περσεφόνης, καθώς και της αρπαγής της τελευταίας από τον Άδη… 5. Βίοι παράλληλοι, αιώνιοι, αθάνατοι, θείοι!

ΔΙΑΒΑΖΩ:
Τα Μεγάλα Ελευσίνια εορτάζονταν κατά τη 15η ημέρα του μήνα Βοηδρομιώνα και κρατούσαν εννέα ημέρες.
Φαίνεται πως η τελετή χωριζόταν σε τρία τμήματα:
Α) τα δρώμενα, κατά τα οποία γινόταν αναπαράσταση της ιστορίας της Δήμητρας και της Περσεφόνης, καθώς και της αρπαγής της τελευταίας από τον Άδη…

Β) τα δεικνύμενα, όπου ο Ιεροφάντης έμπαινε στο Ιερό και έβγαινε λίγο αργότερα με τα Ιερά αντικείμενα των δυο θεοτήτων, τα οποία πρόβαλλε στους μυημένους, και τα λεγόμενα, συμβολικές φράσεις των μυστών.
Γ) Ακολουθούσε ο ύψιστος βαθμός μύησης με την ονομασία εποπτεία.
Η μύηση αποσκοπούσε στη συμφιλίωση με το θάνατο και την προσδοκία της μεταθανάτιας ζωής και γι' αυτό το λόγο είχε μεγάλη απήχηση την εποχή εκείνη. Η πεποίθηση αυτή αντανακλάται και στον ομηρικό ύμνο προς τη θεά Δήμητρα.
Κατά την έβδομη και όγδοη ημέρα, οι μυημένοι επέστρεφαν στην Αθήνα. 
Η ένατη και τελευταία ημέρα ονομαζόταν πλημοχόαι, που ήταν ένα είδος αγγείου. Δυο τέτοια αγγεία γεμίζονταν με νερό ή κρασί από τους μύστες, τα ανύψωναν και έπειτα προσέφεραν χοές προς την ανατολή και τη δύση προφέροντας μυστικές φράσεις.