10 Σεπτεμβρίου στις 5:48 π.μ.
Καλημέρα, καλή εβδομάδα! (εγώ, στα «Ελληνικά Ναυπηγεία Α.Ε.», στα νιάτα μου. Τεταρτοετής – Τελειόφοιτος, της πρώτης τεχνικής σχολής -που σπούδασα…
Βαρύ Ελασματουργείο, και συγκολλητής στην ανέγερση (κατασκευή) νέων πετρελαιοφόρων (22.000 τόνων) του Νιάρχου…
ΣΧΟΛΙΑ:
Michael Ververakis
Γράψε και την χρονολογία για να πάρει η φωτογραφία την αξία που της πρέπει. Αφού είναι το πλοίο στην Κλίνη, 22.000 τόνων, τότε πρόκειται για το "Παγκόσμιος Ελπίς" , είναι το πρώτο πλοίο που κατασκευάστηκε από Χέρια Ελλήνων. Ήμουν κι εγώ παρών ακόμα όσο ήταν στην Κλίνη (1961) σχεδόν 15άρης
Στράτος Ζαχαρής
Μιχάλη καλημέρα. Η φωτογραφία του φίλου μας Παναγιώτη είναι μεν στην κλίνη αλλά το σκάφος μάλλον δεν είναι το ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΕΛΠΙΣ το οποίο ήταν 25.000 Τον. και του οποίου η καθέλκυση έγινε στις 22.12.1960. Σκάφος 22.000 τον. δεν έχει κατασκευαστεί στα ναυπηγεία. Προφανώς ο φίλος μας Παναγιώτης μετά από τόσα χρόνια δεν θυμάται καλά. Αν μας πει την χρονολογία μπορούμε να βρούμε τον τύπο του πλοίου... Δες την φωτογραφία και τον στολισμό του ΕΛΠΙΣ....
Michael Ververakis
Στράτος Ζαχαρής,
Σωστά Στράτο το Περιοδικό "Περίπλους Ναυτικής Ιστορίας" εκείνης της εποχής το αναφέρει 26.000 τόνους. Τα χρώματα του πλοίου πάντως είναι τα χρώματα του Σταύρου Νιάρχου. Ανέβασα και το περιοδικό
Στράτος Ζαχαρής
Michael Ververakis,
Ο στολισμός της πλώρης δεν υπάρχει στην φωτογραφία του Μιχάλη και το χρώμα των υφάλων είναι πιο ανοιχτό στην φωτογραφία του Μιχάλη επίσης...
Μαριος Δελογκας
Προϊστάμενε,δεν ξεφεύγει τίποτα από την προσοχή σου.
Μαριος Δελογκας
ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ,ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΑΝΑΠΟΛΟΥΜΑΙ,ΠΑΛΙΕΣ ΔΟΞΕΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΕΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ ΜΑΣ,ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΤΟΥΣ ΠΑΛΙΟΥΣ ΚΑΛΟΥΣ ΣΥΝ/ΦΟΥΣ.
Στράτος Ζαχαρής
Αγαπητέ Παναγιώτη. Σε καλωσορίζουμε στην ομάδα μας και σου ευχόμαστε να είσαι πάντα καλά.
Nikos Petropoulos
Καλορίζικος! με υγεια!
Panagiotis Michalopoulos
Στράτος Ζαχαρής
Panagiotis Michalopoulos
1. Εγώ στην ίδια περίπου ηλικία με τον φίλο Michael Ververakis, 18χρονος πια, μετατέθηκα τιμητικά –και μετά από εξετάσεις σχεδίασης, στο σχεδιαστήριο των ναυπηγείων. Είχα πάρει για τέταρτη χρονιά το πρώτο βραβείο στη «Σχολή Μηχανικών Δήμου Σαλαμίνος», αποφοιτώντας δε, και το επίσημο πτυχίο μου από το Υπουργείο, και το εκτίμησαν για αυτήν μου την μετάθεση.
2. Στη φωτο, είμαι πίσω από τον φίλο και συνάδελφο Μανωλάκη Τηλιακό.
3. Μιλάμε για μια περίοδο που μόλις είχε περάσει από εκεί η Μέλινα Μερκούρη, τότε που ζητούσε άδεια να γυρίσει σκηνές της ταινίας «ποτέ την Κυριακή» στη θαλαμηγό του Νιάρχου που ήταν δεμένη εκεί για επισκευές.
4. Την ξεναγήσαμε στους διάφορους χώρους, με αντιπροσωπία από το σχεδιαστήριο. Το ανέκδοτο ήταν που ο επικεφαλής της ομάδας ξενάγησης, ο νεαρός συνάδελφος αρχισχεδιαστής, έσπευσε και της φίλησε το χέρι στην υποδοχή!
Panagiotis Michalopoulos 
Panagiotis Michalopoulos
Τελικά η υπόθεση με την ταινία ναυάγησε.
Δεν δόθηκε άδεια, και η πόρτα έκλεισε για τη Μέλινα και το συνεργείο.
Θυμάμαι το πρωτοσέλιδο των «ΝΕΩΝ», με μια χαρακτηριστική γελοιογραφία: Ήταν η πύλη των ναυπηγείων. πάνω στην οποίαν η διεύθυνση είχε κρεμάσει ένα πανό που έλεγε… «Ποτέ την Κυριακή», και τις καθημερινές… «ΟΧΙ»!
Διαδόθηκε μετά ότι έφταιγαν οι αριστερές ιδέες της Μελίνας.
Η δικαιολογία ήταν ότι δίπλα στο ναυπηγείο υπήρχαν οι ναυτικές, οι στρατιωτικές εγκαταστάσεις του Σκαραμαγκά, και ότι με αφορμή την ταινία θα έπαιρναν κρυφά πλάνα και από εκεί για λόγους κατασκοπίας!
Panagiotis Michalopoulos
Έχετε δίκιο, στο ότι πέρασαν τόσα χρόνια από τότε -πενήντα περίπου, και κάποια πράγματα εκείνης της εποχής τα έχω κάπως ξεχάσει, τα έχω κάπως μπερδέψει στις αναμνήσεις μου, και ίσως και τα έχω παρερμηνεύσει. Αν δεν υπήρχαν και αυτές οι κιτρινισμένες φωτογραφίες στο παλιό μου άλμπουμ, ίσως και να πίστευα σήμερα στα 73 μου, ότι μάλλον θα τα έχω ζήσει στον ύπνο μου –σε όνειρο όλα αυτά, και όχι στην πραγματικότητα.
Ο καλός φίλος Nikos Petropoulos, με διόρθωσε. Δεν έζησα τότε σκηνές από την ταινία Ποτέ την Κυριακή εκεί, αλλά από την ταινία Φαίδρα!
Όπως διαβάζω:
Μετά την παγκόσμια επιτυχία της ταινίας Ποτέ την Κυριακή που έκανε σταρ τη Μελίνα Μερκούρη, της χάρισε βραβείο ερμηνείας στις Κάννες… […]
Στα τέλη Ιουλίου του 1961 απαγορεύτηκε το γύρισμα της Φαίδρας στα ναυπηγεία του Σκαραμαγκά, προκλήθηκαν επεισόδια ανάμεσα στο προσωπικό και τους ηθοποιούς, η δεξαμενή πάνω στην οποία βρίσκονταν η Μελίνα Μερκούρη και ο Ζυλ Ντασέν βυθίστηκε και το ζεύγος βρέθηκε στα νερά μέχρι τα γόνατα. Παρά τις αντιξοότητες, η ταινία (αμερικανο-γαλλο-ελληνική παραγωγή) ολοκληρώθηκε ακολουθώντας επιτυχημένη διεθνή καριέρα.
Michael Ververakis
Ακόμα και οι Δυσάρεστες αναμνήσεις έχουν ιδιαίτερη αξία, αφού μας ταξιδεύουν σε εποχές που πέρασαν Ανεπιστρεπτί. Μοιράζουν την Λάμψη τους όσο προχωρούν σε μεγαλύτερα βάθη του χρόνου.Για σένα βέβαια Παναγιώτη είναι ΠΟΛΥΤΙΜΌΤΕΡΕΣ.
Panagiotis Michalopoulos
Πράγματι, δύσκολες εποχές, φίλτατε Michael Ververakis, με πολλές αναμνήσεις, καλές και κακές… Όπως και όλη μας η ζωή άλλωστε, σε όλες τις φάσεις της, από την αρχή μέχρι και το τέλος.
Πολύτιμες βέβαια, διότι αποτελούν την ιστορία μας.
Το κτίσιμο του είναι μας, από τα πρώτα σχολικά μας χρόνια –αυτά της λεγομένης αθωότητας (που «απλώναμε τα χέρια μας να ζεσταθούν στα αστέρια»), της εργασίας μας σε διάφορα στέκια…
Εγώ, σαν μαθητής δημοτικού εργαζόμουν στο Σινεμά της γειτονιάς μου, και σε κουρείο.
Σαν έφηβος και σπουδαστής, σε σιδηρουργείο στην Κούλουρη Σαλαμίνας, με ευχάριστη ανάμνηση τις κυρίες που μας κερνούσαν γλυκό του κουταλιού, όταν πηγαίναμε στα σπίτια τους να τοποθετήσουμε τα κάγκελα… Χα!
Μετά, με το καϊκάκι κάθε πρωί –πριν το χάραμα, τα καλοκαίρια -στις διακοπές της Σχολής, ταξιδάκι από τα Παλούκια στα Ναυπηγεία, για το μεροκάματο, με.βιβλιάριο ΙΚΑ... ανηλίκων!
Τότε έχασα έναν συμμαθητή μου τον Κιαμίλη που σκοτώθηκε ενώ εργαζόταν και αυτός εκεί. Ήταν η μέρα που είχα πάει μετά στον φωτογράφο, για την φωτογραφία της πρώτης μου αστυνομικής ταυτότητας. Την έχω ακόμα αυτήν την φωτογραφία, και δείχνει πόσο λυπημένος ήμουν, έτοιμος να κλάψω!
Ας είναι στον παράδεισο η ψυχούλα του! Καλό παιδί!
Σε αντίθεση με τον αδελφό του τον Λουκά, δέκα χρόνια μεγαλύτερο μας, συμμαθητής μας και αυτός που εργαζόταν στο τμήμα ΜΕΚ, στο Ναύσταθμο Σαλαμίνας, που ήταν ο ίδιος ο Διάβολος μεταμορφωμένος! Ήταν ΚΑΙ τότε, και –όσο γνωρίζω, παρέμεινε έτσι για πάντα!
Michael Ververakis
Ολα αυτά πάρα πολύ ωραία. !!!
Γεωργιος Καπαμας Ακόμα και οι Δυσάρεστες αναμνήσεις έχουν ιδιαίτερη αξία, αφού μας ταξιδεύουν σε εποχές που πέρασαν Ανεπιστρεπτί. Μοιράζουν την Λάμψη τους όσο προχωρούν σε μεγαλύτερα βάθη του χρόνου.Για σένα βέβαια Παναγιώτη είναι ΠΟΛΥΤΙΜΌΤΕΡΕΣ.
Panagiotis Michalopoulos
Πράγματι, δύσκολες εποχές, φίλτατε Michael Ververakis, με πολλές αναμνήσεις, καλές και κακές… Όπως και όλη μας η ζωή άλλωστε, σε όλες τις φάσεις της, από την αρχή μέχρι και το τέλος.
Πολύτιμες βέβαια, διότι αποτελούν την ιστορία μας.
Το κτίσιμο του είναι μας, από τα πρώτα σχολικά μας χρόνια –αυτά της λεγομένης αθωότητας (που «απλώναμε τα χέρια μας να ζεσταθούν στα αστέρια»), της εργασίας μας σε διάφορα στέκια…
Εγώ, σαν μαθητής δημοτικού εργαζόμουν στο Σινεμά της γειτονιάς μου, και σε κουρείο.
Σαν έφηβος και σπουδαστής, σε σιδηρουργείο στην Κούλουρη Σαλαμίνας, με ευχάριστη ανάμνηση τις κυρίες που μας κερνούσαν γλυκό του κουταλιού, όταν πηγαίναμε στα σπίτια τους να τοποθετήσουμε τα κάγκελα… Χα!
Μετά, με το καϊκάκι κάθε πρωί –πριν το χάραμα, τα καλοκαίρια -στις διακοπές της Σχολής, ταξιδάκι από τα Παλούκια στα Ναυπηγεία, για το μεροκάματο, με.βιβλιάριο ΙΚΑ... ανηλίκων!
Τότε έχασα έναν συμμαθητή μου τον Κιαμίλη που σκοτώθηκε ενώ εργαζόταν και αυτός εκεί. Ήταν η μέρα που είχα πάει μετά στον φωτογράφο, για την φωτογραφία της πρώτης μου αστυνομικής ταυτότητας. Την έχω ακόμα αυτήν την φωτογραφία, και δείχνει πόσο λυπημένος ήμουν, έτοιμος να κλάψω!
Ας είναι στον παράδεισο η ψυχούλα του! Καλό παιδί!
Σε αντίθεση με τον αδελφό του τον Λουκά, δέκα χρόνια μεγαλύτερο μας, συμμαθητής μας και αυτός που εργαζόταν στο τμήμα ΜΕΚ, στο Ναύσταθμο Σαλαμίνας, που ήταν ο ίδιος ο Διάβολος μεταμορφωμένος! Ήταν ΚΑΙ τότε, και –όσο γνωρίζω, παρέμεινε έτσι για πάντα!
Michael Ververakis
Ολα αυτά πάρα πολύ ωραία. !!!
Που "ναι τα χρονια, ωραια χρονια, που "χαμε ελπιδα στην καρδια.
Panagiotis Michalopoulos
Η ελπίδα, δεν πεθαίνει ποτέ!
Panagiotis Michalopoulos
1. Ερώτηση:
Κυριε Μιχαλοπουλε στην Σαλαμινα μενετε?
2. Απάντηση:
Όχι φίλτατε! Της είπα το οριστικό αντίο, μετά το πέρας της θητείας μου στο Πολεμικό Ναυτικό, το 1969.
Το προηγούμενο αντίο, ήταν το 1962, όταν από τα Ναυπηγεία με παρότρυναν να γραφτώ στη Σιβιτανίδειο, στην Καλλιθέα. Επέστρεψα τότε στο σπίτι που γεννήθηκα, στη Δάφνη Αθηνών, μέχρι που αποφοίτησα μετά τέσσερα χρόνια, και ξεκίνησε η θητεία μου, οπότε ξανα-μετακόμισα στο νησί.
Πρώτη φόρα πήγα εκεί, όταν τελείωσα το Δημοτικό, το 1957, για διακοπές, και μέναμε σε ένα σπιτάκι στη Ράχη Αμπελακίων, στα Παλούκια, κοντά στον Συνοικισμό. Όμως έμαθα για τη Σχολή στη Σαλαμίνα, έδωσα εξετάσεις, με πήραν, και έμεινα εκεί για όλα αυτά τα χρόνια!
https://www.facebook.com/groups/HellenicShipyards/permalink/2228474540763897/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου