Τα τελευταία χρόνια (και χθες ακόμα), κάθε φορά στα Θεοφάνια, μου έρχεται στο νου συνειρμικά, αυτό: Είναι άνοιξη (σωστό αυτό, διότι ο Χριστός τότε βαπτίστηκε), και ο ηθοποιός Δημήτρης Νικολαΐδης χοροπηδάει στο κατάστρωμα του πλοίου, φωνάζοντας… «Φανούρ… Φανούλα, Φανούλα!»

Τα τελευταία χρόνια (και χθες ακόμα), κάθε φορά στα Θεοφάνια, μου έρχεται στο νου συνειρμικά, αυτό: 
Είναι άνοιξη (σωστό αυτό, διότι ο Χριστός τότε βαπτίστηκε), και ο ηθοποιός Δημήτρης Νικολαΐδης χοροπηδάει στο κατάστρωμα του πλοίου, φωνάζοντας… «Φανούρ… Φανούλα, Φανούλα!» 
Είχα ξεχάσει όμως ποια ταινία ήταν, και τι σήμαινε αυτή η σκηνή… 
Μέχρι σήμερα, που όλα ξεκαθάρισαν… 

Άνοιξα πριν λίγο την τηλεόραση, και έπεσα τυχαία σε αυτήν ακριβώς τη σκηνή! 
Θυμήθηκα λοιπόν, ότι είναι «το πιο λαμπρό μπουζούκι» (1968) με τον Βουτσά (Φανούρης Μπρόκολος) και τη (Σοφούλα) Ξενία Καλογεροπούλου. 

Μπράβο στον ΑΛΦΑ, που με την επιλογή (έστω και μεθεόρτια) αυτής της ταινίας (επεξεργασμένη σε έγχρωμη πια), δείχνει ότι ξέρει και τιμά τη μεγάλη μας γιορτή!