Διαβάζω σήμερα στη στήλη «Βυζάντιον» (όπου γράφει ο «Προκόπιος»), της εφημερίδας «το Παρόν της Κυριακής» (της πάντα με εκκλησιαστική άποψη), τα ακόλουθα βλάσφημα - μηδενιστικά:
Υπάρχει μια τεράστια αντίφαση στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε το Πάσχα. Ακόμα και αν δεν είσαι προσηλωμένος στα θρησκευτικά, το Πάσχα υποτίθεται ότι γιορτάζουμε την ανάσταση της φύσης, την αναβάπτιση της ελπίδας στην αισιοδοξία, την αναγέννηση της ανθρωπιάς μέσα στην αγάπη. Συνάμα, όμως, εμείς σαπίζουμε, σκύβουμε το κεφάλι μπροστά στον χρόνο, η καρδιά κουράζεται.
Και η ψυχή καταλαβαίνει τη ματαιότητα των πάντων, μαλακώνει, γίνεται σοφότερη, προσπαθεί να πάρει τη μεγαλύτερη παρηγοριά στην πορεία της προς την ανυπαρξία.
Δεν νομίζω, λοιπόν, ότι η ψυχή ευφραίνεται από την ψευδαίσθηση της Ανάστασης, αλλά από την επίγνωση του θανάτου της. Όταν συμβιβαστείς με τον θάνατό σου, τότε μπορείς να απολαύσεις τη ζωή σου σταγόνα - σταγόνα.
Και η ψυχή καταλαβαίνει τη ματαιότητα των πάντων, μαλακώνει, γίνεται σοφότερη, προσπαθεί να πάρει τη μεγαλύτερη παρηγοριά στην πορεία της προς την ανυπαρξία.
Δεν νομίζω, λοιπόν, ότι η ψυχή ευφραίνεται από την ψευδαίσθηση της Ανάστασης, αλλά από την επίγνωση του θανάτου της. Όταν συμβιβαστείς με τον θάνατό σου, τότε μπορείς να απολαύσεις τη ζωή σου σταγόνα - σταγόνα.
Μην κοιτάζεις, λοιπόν, την Ανάσταση, σκέψου πως εσύ θα πεθάνεις καλύτερα. Όσο όμως προχωράς, όσο ανάβεις κεράκια για να φωτίσεις το υπαρξιακό σου μονοπάτι, τόσο βυθίζεσαι σε μεγαλύτερες αντιφάσεις. Λοιπόν, ναι, και ο δικός σου ο τάφος κάποτε θα βρεθεί άδειος. Δεν θα υπάρχει τίποτα μέσα, εσύ θα έχεις ενωθεί με το σύμπαν, λυτρωμένος και εξαϋλωμένος.
Αυτό, όμως, δεν σου αρκεί, επειδή λογικά δεν θα έχεις συνείδηση. Τρέμουμε τον θάνατο όχι για την αποσύνθεση της σάρκας, αλλά για την απώλεια της συνείδησης. Όσο όμως διατηρούμε τη συνείδηση, υποφέρουμε.
Αυτό, όμως, δεν σου αρκεί, επειδή λογικά δεν θα έχεις συνείδηση. Τρέμουμε τον θάνατο όχι για την αποσύνθεση της σάρκας, αλλά για την απώλεια της συνείδησης. Όσο όμως διατηρούμε τη συνείδηση, υποφέρουμε.
Εν τέλει ο θάνατος λύνει βασικά προβλήματα της ζωής, όμως εσύ δεν ζεις για να το απολαύσεις.
http://www.paron.gr/v3/new.php?id=66192&colid=53&dt=2011-04-24%200:0:0
ΔΙΑΒΑΖΩ:
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι Ψυχές Μετά Θάνατον Ζουν Και ¨Έχουν Συνείδηση
Αλλα από το σημείο αυτό, προβάλουν πολλά ερωτήματα. Που και πως ζουν εκεί οι ψυχές μέχρι της Δευτέρας του Κυρίου Παρουσίας;;; Αφού η ψυχή χωρίσει από τα δεσμά του σώματος και είναι χωρίς τον σύντροφον της;
Πως αισθάνεται εις τον ανεκλάλητον εκείνον κόσμον;; Διατηρούν εκεί οι ψυχές συνείδηση της ταυτότητος των; Ενθυμούνται τα όσα έζησαν κατά την διάρκειαν της επιγείου ζωής των;; ενθυμούνται τους συγγενείς και γνωστούς των;; οι οποίοι ζουν ακόμη εις την γήν;
Εάν ναι ποίαν σχέσιν διατηρούν μαζί των;;; θα απαντήσουμε βάσιν της Αγίας Γραφής
Αλλοίμονο εάν καταφεύγουμε εις την μοντέρνα αγοράν των κοσμικών φιλοσόφων και την γνωσιολογικήν σύγχυση των ανθρώπων
Εν πρώτοις πρέπει να τονίσωμεν ότι τίποτε δεν εμποδίζει την ψυχήν να ζει και να διανοείται, επειδή εχωρίσθει από το σώμα. Διότι αυτή είναι η καθ’ αυτή ύπαρξις μας, το κέντρο όλων των ενεργειών μας .
Αυτή κινεί και ζωοποιεί το σώμα. Μετά τον χωρισμόν της από το σώμα συνεχίζει να ζει να υπάρχει να έχει συνείδηση. Εάν οι ψυχές μετά θάνατον προχωρούσαν εις ανυπαρξίαν θα ήτο πραγματικόν ευτύχημα διά τους αμαρτωλούς/
367- Η ψυχή λοιπόν συνεχίζει να έχει ιδίαν υπόστασιν και ύπαρξιν μετά τον χωρισμόν της από το σώμα. Τούτο βεβαίωσε ο Κύριος όταν είπε στους μαθητές του. Μη φοβείσθε από εκείνους οι οποίοι
θανατώνουν το σώμα , αλλά δεν έχουν την δύναμιν να θανατώσουν την ψυχή Ματθ.-Ι-28- Εάν οι ψυχές δεν συνεχίζουν
να ζούν, αλλά εβιθίζοντο εις βαθύν ύπνον, όπως λέγουν ανοήτως ορισμένοι, πως θα είχε τόσον πόθον ο Θεόπνευστος Απόστολος να φύγει από τον κόσμον αυτόν;; ¨Όπως ο ίδιος ομολογεί Φιλιπ. Ά-22-23-
http://forum.christian-orthodox.gr/viewtopic.php?f=12&t=606