Το πρώτο «ευαγγέλιο» που «διάβασα», ήταν μια ταινία που είδα όταν ήμουν ακόμα μικρό παιδί, κατηχητόπουλο ακόμα. Ήταν η ταινία «Ο Βασιλιάς κι Εγώ» (Αγγλ. «The King And I»), ένα μιούζικαλ παραγωγής 1956.

Το πρώτο «ευαγγέλιο» που «διάβασα», ήταν μια ταινία που είδα όταν ήμουν ακόμα μικρό παιδί, κατηχητόπουλο ακόμα. 
Ήταν η ταινία «Ο Βασιλιάς κι Εγώ» (Αγγλ. «The King And I»), ένα μιούζικαλ παραγωγής 1956.
Σύμφωνα με την πραγματική ιστορία…
Μια αγγλίδα δασκάλα, η Άννα Λάιονοουενς, βρέθηκε με το γιο της στο Σιάμ –στις αρχές του 1860, για να διδάξει αγγλικά στα παιδιά του βασιλιά.
Εκείνο που μου έκανε εντύπωση ήταν το φινάλε του έργου, όπου αποδεικνύεται ότι όλοι στο παλάτι, με πρώτον τον διάδοχο, έχουν πλέον πειστεί ότι είναι αναξιοπρεπές να προσκυνάει ο άνθρωπος άλλον άνθρωπο, ανώτερο του σε πλούτη ή αξιώματα κλπ, για να του δείξει έτσι τον σεβασμό του. Αυτός ο δουλοπρεπής και απάνθρωπος νόμος, καταργείται με νέο βασιλικό διάταγμα!
Συμπέρασμα:
Εμείς εδώ στην Ελλάδα τού 2018, είμαστε ακόμα, πολύ πιο πίσω από το 1860 στο Σιάμ...
Διότι δεν έχουμε μια Άννα για δασκάλα, αλλά ένα άθλιο παπαδαριό. 
Έτσι, και προσκυνάμε, και ασπαζόμαστε είδωλα, και χειροφίλημα κάνουμε, και βαθιές μετάνοιες, και στα τέσσερα σερνόμαστε –σαν βατράχια στην Τήνο… 
Όπως ακριβώς έκαναν και τότε στο βουδιστικό Σιάμ, πριν την Άννα!