Στην δυτική –παπική –αιρετική αγιογράφηση του Ευαγγελισμού, βλέπουμε την «παρθένα», τον «κρίνο», και το «περιστέρι». Τέτοια αγιογραφία, είναι και η Μεγαλόχαρη στην Τήνο! Απορεί κανείς από πού άραγε να εμπνεύστηκαν και τα τρία αυτά σύμβολα οι αγιογράφοι του πάπα, και ο νους του πάει στο Άσμα Ασμάτων, το ερωτικό αυτό ποίημα του βασιλιά Σολομώντα, το οποίο αποτελεί μέρος της αγίας γραφής, στην παλαιά διαθήκη…

Στην δυτική –παπική –αιρετική αγιογράφηση του Ευαγγελισμού, βλέπουμε την «παρθένα», τον «κρίνο», και το «περιστέρι». 
Τέτοια αγιογραφία, είναι και η Μεγαλόχαρη στην Τήνο! 
Και καθώς απορεί κανείς από πού άραγε να εμπνεύστηκαν και τα τρία αυτά σύμβολα οι αγιογράφοι του πάπα, ο νους του πάει στο Άσμα Ασμάτων, το ερωτικό αυτό ποίημα του βασιλιά Σολομώντα, το οποίο αποτελεί μέρος της αγίας γραφής, στην παλαιά διαθήκη…
Στο ποίημα λοιπόν αυτό, ο βασιλιάς είναι ξαπλωμένος σαν πασάς στον οντά του, και το πλούσιο τραπέζι του είναι στρωμένο μπροστά του, και αυτός βλεφαριάζει από απόσταση την αγαπημένη του, το ουρί του, «το άνθος της πεδιάδος, το κρίνον των κοιλάδων». (Ασ. Ασ. 2,1)
Βλέποντας την, αναφωνεί: 
«Πράγματι ωσάν κρίνον ανάμεσα εις τα αγκάθια, έτσι είναι η καλή μου ανάμεσα εις τας άλλας παρθένους νεάνιδας»!.. 
Ανάμεσα στις δευτεράντζες του χαρεμιού του, που φαίνεται ότι ως υποψήφιες -νύμφες ανύμφευτες, κι αυτές ακόμα, περιμένοντας τη σειρά τους να ξαπλώσουν κι αυτές με τον βασιλέα, θα αργήσουν να ξεπαρθενευτούν! ( Ασ. Ασ. 2,2)
Αλλά άλλο να την βλέπει από μακριά… 
Γι αυτό, της λέει: 

«Σήκω, έλα κοντά μου, συ η σύντροφός μου, η καλή μου, το περιστέρι μου».  (Ασ. Ασ. 2,10)

«Συ, το περιστέρι μου!» (Ασ. Ασ. 2,14) 

Και καθώς αυτή σπεύδει να έρθει κοντά του, πεταχτή –πεταχτή, ο βασιλιάς την βλέπει καλύτερα, προοράται ένα άλλο άσμα -μεταγενέστερο, το «Μαλάμω με τη φούρια σου, βάρα τα κουμπούρια σου», και καθώς αυτή πλησιάζει εντελώς, του πετάγονται περισσότερο τα μάτια έξω, και ποιητικά διαπιστώνει:
«Οι δύο μαστοί σου μοιάζουν σαν δυό νεβρούς, δίδυμα ζαρκάδια, που βόσκουν ανάμεσα εις τα κρίνα»!.. (Ασ. Ασ. 4,5)

Ασ. Ασ. 2,1 

Εγώ είμαι το άνθος της πεδιάδος, το κρίνον των κοιλάδων. 

Ασ. Ασ. 2,2 

ὡς κρίνον ἐν μέσῳ ἀκανθῶν, οὕτως ἡ πλησίον μου ἀνὰ μέσον τῶν θυγατέρων.