Ξέραμε -μέχρι τα χθες, ότι από τον βουδισμό, εμείς οι χριστιανοί, έχουμε αντιγράψει κανονικά στη λατρεία μας: τα κεριά, τα καντήλια, τα λιβάνια, τα φωτοστέφανα, την προσκύνηση, το χειροφίλημα, την ευλογία με το κωλοδάχτυλο, τα κουβούκλια και τις ομπρέλες στις λιτανείες… Α, βέβαια, και το καλογερικό κομποσκοίνι! (Τώρα όμως, σήμερα, μαθαίνουμε ότι κλέψαμε, και τα… «λείψανα», την λειψανο-λατρεία και την γεροντο-λατρεία!)

Εντύπωση μου έκανε μια ξένη ταινία εποχής Νίτζα, που πρόβαλε τη δεύτερη μέρα του Πάσχα, αργά το βράδυ η τηλεόραση.
Ήταν λέει ένας μοναχός στη Κίνα που διέπρεψε στις πολεμικές τέχνες, και που είχε κατακτήσει και την Νιρβάνα, και όταν πέθανε αγιοποιήθηκε… Κάτι δηλαδή, σαν τον δικό μας τον γ. Παΐσιο που πάλευε και αυτός με τα «Ταγκαλάκια» στο κελί του, και που και αυτός «φούμα-φούμα» το λιβάνι -στη δική του τη Νιρβάνα, «αγίους έβλεπε, και αγγελάκια»!

Αυτός λοιπόν ο κινέζος μοναχός, ο πρόγονος να πούμε του δικού μας γέροντα, ήταν διάσημος μετά θάνατον, για τα θαυματουργά λείψανα του…  Ο θρύλος έλεγε ότι είχαν τόση τεράστια δύναμη, που αν κάποιος σατανικός άνθρωπος τα κατείχε για κακό ατομικό σκοπό, θα μπορούσε να γίνει παγκόσμιος τύραννος, κυρίαρχος του κόσμου. 
Έτσι, οι υπεύθυνοι του βουδιστικού ναού όπου φυλάσσονταν με κατάλληλη φρουρά από ομάδες Νίτζα τα λείψανα του μοναχού αυτού, βλέποντας τις διάφορες ύποπτες κινήσεις διαφόρων ενδιαφερόμενων, σκέφτηκαν να τα ασφαλίσουν πιο καλά τα λείψανα αυτά… Και έτσι, αποφάσισαν να τα χωρίσουν στη μέση, και να τα στείλουν κρυφά δε δυο διαφορετικά μεταξύ τους σημεία, πολύ μακριά το ένα μέρος των λειψάνων από το άλλο.
Στη συνέχεια όμως, λόγω του θρύλου αυτού, άρχισε μια μανιώδης καταδίωξη από διαφόρους άρχοντες, πολέμαρχους του τόπου για την απόκτηση των λειψάνων αυτών. Κάποιος, ανακάλυψε τελικά το ένα μέρος και το έκανε κτήμα του, οπότε και οι αντίζηλοι του προσπαθούσαν να του το αφαιρέσουν… Και ακολουθούσαν αιματηρές μάχες μεταξύ τους. Ο ίδιος δε έψαχνε εναγωνίως να βρει και το μέρος που ήταν κρυμμένα και τα υπόλοιπα λείψανα ώστε να τα ενώσει όλα και γίνει παντοδύναμος. Έτσι, οι μάχες συνεχίζονταν διότι και άλλοι έψαχναν το ίδιο μέρος, είχαν μάθει πού είναι… Και γενικά γινόταν ένας σκοτωμός χωρίς προηγούμενο, για τα λείψανα αυτά.
Δεν ξέρω πια ήταν η κατάληξη της υπόθεσης της ιστορίας αυτής, διότι το έργο είχε τόση αγριότητα που δεν έκατσα να το δω μέχρι τέλους.
Αν κάποιος από εσάς το είδε όλο, ας μας πληροφορήσει σχετικά.
Η είδηση όμως, το ηθικό δίδαγμα,  είναι ότι εμείς οι χριστιανοί, ακόμα και αυτήν την λατρεία των λειψάνων, την έχουμε από εκεί κλεμμένη και αυτήν, από την Άπω Ανατολή, από τον βουδισμό!
Ξέραμε -μέχρι τα χθες, ότι από τον βουδισμό, εμείς οι χριστιανοί, έχουμε αντιγράψει κανονικά στη λατρεία μας: τα κεριά, τα καντήλια, τα λιβάνια, τα φωτοστέφανα, την προσκύνηση, το χειροφίλημα, την ευλογία με το κωλοδάχτυλο, τα κουβούκλια και τις ομπρέλες στις λιτανείες… Α, βέβαια, και το καλογερικό κομποσκοίνι!
Τώρα όμως, σήμερα, μαθαίνουμε ότι κλέψαμε, και τα… «λείψανα», την λειψανο-λατρεία και την γεροντο-λατρεία!