Πουλώντας Άγια λείψανα και ιερά κειμήλια να σωθεί το Κράτος…
Γραφει, ο Τσαντίρης Νίκος
(Σύμβουλος Θρησκευτικού Τουρισμού & Προσκυνηματικών περιηγήσεων)
Με ασυγκράτητη την επέλαση των Τούρκων και καμία ουσιαστική επιτυχία, το βυζαντινό κράτος έχει ήδη συρρικνωθεί σε ένα βασίλειο ήσσονος σημασίας με τραγική κατάληξη τον άλλοτε ένδοξο Βυζαντινό αυτοκράτορα να πολεμάει στο πλευρό των βάρβαρων Ασιατών εχθρών του υπό τις εντολές του Σουλτάνου τους, να είναι χαρακτηριστικό δείγμα του βάθους της παρακμής.
Τραγική Οικονομική Κατάσταση
Έχοντας να πληρώνει κάθε χρόνο υπέρογκα ποσά ως φόρο υποτέλειας στους Τούρκους, ο τραγικός βασιλέας των Ρωμαίων, ο Ιωάννης Ε´, έφτασε στο σημείο να πλειστηριάζει ακόμη και Άγια λείψανα για να συγκεντρώνει τα απαιτούμενα ποσά.
[…] Η αγορά επικυρώθηκε από έγγραφα που έγιναν στην Κωνσταντινούπολη αλλά και τη Βενετία.
Τα βυζαντινά αυτά κειμήλια είναι πολύ μικρά, το μεγαλύτερο από αυτά δεν ξεπερνά τα 10 εκατοστά και πρόκειται κυρίως για εγκόλπια προορισμένα να φοριούνται από τον λαιμό που περιέχουν μικρολείψανα, ανάμεσα στα οποία είναι: αίμα Χριστού, τμήμα από τα σπάργανα και τον χιτώνα του Χριστού, τμήμα από καρφί της Σταύρωσης, τίμιο ξύλο, τμήμα από την εσθήτα, μαφόριο και ζώνη της Παναγίας, λείψανα αγίων, ανάμεσα στα οποία και των Παύλου, Πέτρου, Βαρθολομαίου και Ιωάννου του Χρυσοστόμου.
Ο Μανουήλ Β’ έδωσε μία ανάσα επιβίωσης και παράταση ζωής στο Βυζάντιο, χωρίς βέβαια να κατορθώσει να αναστρέψει το αναπόφευκτο της πτώσης, γεγονός που είναι βέβαιο ότι είχε από νωρίς συνειδητοποιήσει.
Κατά τη διάρκεια της περιοδείας του στη Δύση, ο Μανουήλ προσπάθησε να συγκεντρώσει οικονομική και στρατιωτική βοήθεια κατά των Τούρκων, ακόμα και ενεχυριάζοντας, πουλώντας ή δωρίζοντας άγια λείψανα.
Περιγραφή αυτής της απέλπιδας προσπάθειας κάνει ο καθηγητής στο πανεπιστήμιο COLUMBIA των ΗΠΑ, Holger A.Klein στο άρθρο του: Eastern Objects and Western Desires: Relics and Reliquaries between Byzantium and the West (Αντικείμενα της Ανατολής και Επιθυμίες της Δύσης: Λείψανα και Λειψανοθήκες ανάμεσα στο Βυζάντιο και τη Δύση), που δημοσιεύθηκε στο Dumbarton Oaks Papers, Vol.58. (2004), pp. 283 – 314.
Στις 9 Δεκεμβρίου 1395, μετά από, περισσότερο του ενός χρόνου, εμπειρία πολιορκίας του από τους Τούρκους, ο αυτοκράτορας Μανουήλ Β’ ο Παλαιολόγος ήταν έτοιμος να προσφέρει το χιτώνα του Χριστού και άλλα λείψανα ως εξασφάλιση για ένα δάνειο που ήλπιζε να λάβει από την Γαληνοτάτη Δημοκρατία της Βενετίας.
Η Βενετία, όμως, όπως γνωρίζουμε από τα σωζόμενα έγγραφα, αρνήθηκε την προσφορά του αυτοκράτορα…
Τέσσερα χρόνια αργότερα, όταν ο Μανουήλ Β’ ξεκίνησε το διάσημο ταξίδι του προς τη Δύση, πήρε μαζί του τα λείψανα που η Βενετία είχε προηγουμένως απορρίψει.
Μόλις εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, ο Μανουήλ άρχισε αμέσως να στέλνει πρεσβευτές με επιστολές και δώρα στις διάφορες αυλές της Ευρώπης, σε μια προσπάθεια να συγκεντρώσει οικονομική και στρατιωτική βοήθεια εναντίον των Τούρκων.
Πιθανώς, προκειμένου να δώσει στις εκκλήσεις του περισσότερο βάρος, ο Μανουήλ αποφάσισε να προσθέσει στις επιστολές του λείψανα ως δώρα.
Σύμφωνα με αυτές τις επιστολές, αλλά και άλλων αρχείων που έχουν διασωθεί, ο βασιλιάς Μαρτίνος I της Αραγονίας έλαβε ένα λείψανο του Αγίου Γεωργίου ήδη τον Ιούνιο ή τον Ιούλιο του 1400, την αυθεντικότητα του οποίου, όμως, σε πρώτη φάση, δεν εμπιστευόταν.
Στις αρχές Οκτωβρίου, ο απεσταλμένος του Μανουήλ Αλέξιος Βρανάς εμφανίστηκε αυτοπροσώπως ενώπιον του βασιλιά, μεταφέροντας ένα χρυσόβουλλο και ακόμα δύο κειμήλια, ένα κομμάτι από τον γαλαζωπό χιτώνα του Χριστού που είχε θεραπεύσει την αιμορροούσα γυναίκα και τον σπόγγο από τα Πάθη του Χριστού.
Από την αυλή της Αραγονίας, ο Αλέξιος Βρανάς συνέχισε προς την αυλή του βασιλιά Κάρολου ΙΙΙ της Ναβάρρας, όπου έφτασε κατά πάσα πιθανότητα στις αρχές του 1401 με άλλο ένα χρυσόβουλο, ένα τεμάχιο του Τιμίου Σταυρού, και ένα κομμάτι από τον ίδιο χιτώνα του Χριστού που είχε ήδη λάβει ο βασιλιάς Μαρτίνος.
Σύμφωνα με μια παράδοση κάπως αβέβαια, ο Μανουήλ έστειλε ένα ακόμα χρυσόβουλο στο βασιλιά Ιωάννη I της Πορτογαλίας, στις 15 Ιουνίου του ίδιου έτους, αυτή τη φορά συνοδευόμενο από ένα ακόμα μεγαλύτερο αριθμό λειψάνων: ένα τεμάχιο του Τιμίου Σταυρού, ένα κομμάτι από τον ίδιο αναφερόμενο παραπάνω χιτώνα του Χριστού, ένα κομμάτι από τον Τίμιο Σπόγγο, και ακόμη από λείψανα των Αγίων Πέτρου, Παύλου και Γεωργίου.
Κατά τη διάρκεια του ίδιου μήνα, τον Ιούνιο δηλαδή, ο απεσταλμένος του αυτοκράτορα Αλέξιος Βρανάς παρέδωσε γράμματα και ακόμη ένα κομμάτι του γαλαζωπού χιτώνα του Χριστού στον αντί – πάπα Βενέδικτο ΧΙΙΙ.
Ένα μήνα αργότερα, για να κρατήσει όλες τις επιλογές ανοικτές, ένα άλλο κομμάτι του χιτώνα του Χριστού εστάλη στον πάπα Βονιφάτιο IX.
Αν και είναι δύσκολο να το πιστέψει κανείς, προφανώς είχε απομείνει ακόμα αρκετός γαλαζωπός χιτώνας του Χριστού στον Μανουήλ για να στείλει ένα τελευταίο κομμάτι στην βασίλισσα Μαργαρίτα της Δανίας, τον Νοέμβριο του 1402, λίγο πριν την επιστροφή του στην Κωνσταντινούπολη.
Πηγή:
ekklisiaonline. gr
Panagiotis Michalopoulos
Τα ιερά λείψανα που έχουμε σε διάφορα προσκυνήματα, σε ναούς, σε μοναστήρια, στο άγιο όρος, στο οικουμενικό πατριαρχείο, κλπ (τα περισσότερα από τα οποία μας τα έχει δανείσει ή δωρίσει η παπική εκκλησία), προέρχονται λέει, από την πώληση τους από τους βυζαντινούς αυτοκράτορες, προς τους δυτικούς…
Για να εξασφαλίσουν χρήματα, ώστε να πληρώνει το Βυζάντιο -ως συρρικνωμένη πια χώρα και υποτελής τους τούρκους, τον φόρο, τα λύτρα, για να μην εισβάλουν αυτοί (οι τούρκοι), και στην Κωνσταντινούπολη!
Αλλά δυστυχώς, και της Παναγίας τα μάτια πούλησαν οι ορθόδοξοι στους αιρετικούς, και η Πόλη τελικά δεν σώθηκε!..
Valantis Pantsidis
Κάτι τέτοιο γίνεται και τώρα...
μόνο που οι Δυτικοί για πενταροδεκάρες θα αγοράσουν και τα δικά μας λείψανα...
Εννοώ, των Ελλήνων πολιτών!..
Panagiotis Michalopoulos
https://www.facebook.com/panagiotis.michalopoulos1/posts/1306936396035703
Γραφει, ο Τσαντίρης Νίκος
(Σύμβουλος Θρησκευτικού Τουρισμού & Προσκυνηματικών περιηγήσεων)
Το δάχτυλο του Αγίου Νικολάου που φυλασσόταν στην Αγία Σοφία
Διαβάζω:Με ασυγκράτητη την επέλαση των Τούρκων και καμία ουσιαστική επιτυχία, το βυζαντινό κράτος έχει ήδη συρρικνωθεί σε ένα βασίλειο ήσσονος σημασίας με τραγική κατάληξη τον άλλοτε ένδοξο Βυζαντινό αυτοκράτορα να πολεμάει στο πλευρό των βάρβαρων Ασιατών εχθρών του υπό τις εντολές του Σουλτάνου τους, να είναι χαρακτηριστικό δείγμα του βάθους της παρακμής.
Τραγική Οικονομική Κατάσταση
Έχοντας να πληρώνει κάθε χρόνο υπέρογκα ποσά ως φόρο υποτέλειας στους Τούρκους, ο τραγικός βασιλέας των Ρωμαίων, ο Ιωάννης Ε´, έφτασε στο σημείο να πλειστηριάζει ακόμη και Άγια λείψανα για να συγκεντρώνει τα απαιτούμενα ποσά.
[…] Η αγορά επικυρώθηκε από έγγραφα που έγιναν στην Κωνσταντινούπολη αλλά και τη Βενετία.
Τα βυζαντινά αυτά κειμήλια είναι πολύ μικρά, το μεγαλύτερο από αυτά δεν ξεπερνά τα 10 εκατοστά και πρόκειται κυρίως για εγκόλπια προορισμένα να φοριούνται από τον λαιμό που περιέχουν μικρολείψανα, ανάμεσα στα οποία είναι: αίμα Χριστού, τμήμα από τα σπάργανα και τον χιτώνα του Χριστού, τμήμα από καρφί της Σταύρωσης, τίμιο ξύλο, τμήμα από την εσθήτα, μαφόριο και ζώνη της Παναγίας, λείψανα αγίων, ανάμεσα στα οποία και των Παύλου, Πέτρου, Βαρθολομαίου και Ιωάννου του Χρυσοστόμου.
Ο Μανουήλ Β’ έδωσε μία ανάσα επιβίωσης και παράταση ζωής στο Βυζάντιο, χωρίς βέβαια να κατορθώσει να αναστρέψει το αναπόφευκτο της πτώσης, γεγονός που είναι βέβαιο ότι είχε από νωρίς συνειδητοποιήσει.
Κατά τη διάρκεια της περιοδείας του στη Δύση, ο Μανουήλ προσπάθησε να συγκεντρώσει οικονομική και στρατιωτική βοήθεια κατά των Τούρκων, ακόμα και ενεχυριάζοντας, πουλώντας ή δωρίζοντας άγια λείψανα.
Περιγραφή αυτής της απέλπιδας προσπάθειας κάνει ο καθηγητής στο πανεπιστήμιο COLUMBIA των ΗΠΑ, Holger A.Klein στο άρθρο του: Eastern Objects and Western Desires: Relics and Reliquaries between Byzantium and the West (Αντικείμενα της Ανατολής και Επιθυμίες της Δύσης: Λείψανα και Λειψανοθήκες ανάμεσα στο Βυζάντιο και τη Δύση), που δημοσιεύθηκε στο Dumbarton Oaks Papers, Vol.58. (2004), pp. 283 – 314.
Στις 9 Δεκεμβρίου 1395, μετά από, περισσότερο του ενός χρόνου, εμπειρία πολιορκίας του από τους Τούρκους, ο αυτοκράτορας Μανουήλ Β’ ο Παλαιολόγος ήταν έτοιμος να προσφέρει το χιτώνα του Χριστού και άλλα λείψανα ως εξασφάλιση για ένα δάνειο που ήλπιζε να λάβει από την Γαληνοτάτη Δημοκρατία της Βενετίας.
Η Βενετία, όμως, όπως γνωρίζουμε από τα σωζόμενα έγγραφα, αρνήθηκε την προσφορά του αυτοκράτορα…
Τέσσερα χρόνια αργότερα, όταν ο Μανουήλ Β’ ξεκίνησε το διάσημο ταξίδι του προς τη Δύση, πήρε μαζί του τα λείψανα που η Βενετία είχε προηγουμένως απορρίψει.
Μόλις εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, ο Μανουήλ άρχισε αμέσως να στέλνει πρεσβευτές με επιστολές και δώρα στις διάφορες αυλές της Ευρώπης, σε μια προσπάθεια να συγκεντρώσει οικονομική και στρατιωτική βοήθεια εναντίον των Τούρκων.
Πιθανώς, προκειμένου να δώσει στις εκκλήσεις του περισσότερο βάρος, ο Μανουήλ αποφάσισε να προσθέσει στις επιστολές του λείψανα ως δώρα.
Σύμφωνα με αυτές τις επιστολές, αλλά και άλλων αρχείων που έχουν διασωθεί, ο βασιλιάς Μαρτίνος I της Αραγονίας έλαβε ένα λείψανο του Αγίου Γεωργίου ήδη τον Ιούνιο ή τον Ιούλιο του 1400, την αυθεντικότητα του οποίου, όμως, σε πρώτη φάση, δεν εμπιστευόταν.
Στις αρχές Οκτωβρίου, ο απεσταλμένος του Μανουήλ Αλέξιος Βρανάς εμφανίστηκε αυτοπροσώπως ενώπιον του βασιλιά, μεταφέροντας ένα χρυσόβουλλο και ακόμα δύο κειμήλια, ένα κομμάτι από τον γαλαζωπό χιτώνα του Χριστού που είχε θεραπεύσει την αιμορροούσα γυναίκα και τον σπόγγο από τα Πάθη του Χριστού.
Από την αυλή της Αραγονίας, ο Αλέξιος Βρανάς συνέχισε προς την αυλή του βασιλιά Κάρολου ΙΙΙ της Ναβάρρας, όπου έφτασε κατά πάσα πιθανότητα στις αρχές του 1401 με άλλο ένα χρυσόβουλο, ένα τεμάχιο του Τιμίου Σταυρού, και ένα κομμάτι από τον ίδιο χιτώνα του Χριστού που είχε ήδη λάβει ο βασιλιάς Μαρτίνος.
Σύμφωνα με μια παράδοση κάπως αβέβαια, ο Μανουήλ έστειλε ένα ακόμα χρυσόβουλο στο βασιλιά Ιωάννη I της Πορτογαλίας, στις 15 Ιουνίου του ίδιου έτους, αυτή τη φορά συνοδευόμενο από ένα ακόμα μεγαλύτερο αριθμό λειψάνων: ένα τεμάχιο του Τιμίου Σταυρού, ένα κομμάτι από τον ίδιο αναφερόμενο παραπάνω χιτώνα του Χριστού, ένα κομμάτι από τον Τίμιο Σπόγγο, και ακόμη από λείψανα των Αγίων Πέτρου, Παύλου και Γεωργίου.
Κατά τη διάρκεια του ίδιου μήνα, τον Ιούνιο δηλαδή, ο απεσταλμένος του αυτοκράτορα Αλέξιος Βρανάς παρέδωσε γράμματα και ακόμη ένα κομμάτι του γαλαζωπού χιτώνα του Χριστού στον αντί – πάπα Βενέδικτο ΧΙΙΙ.
Ένα μήνα αργότερα, για να κρατήσει όλες τις επιλογές ανοικτές, ένα άλλο κομμάτι του χιτώνα του Χριστού εστάλη στον πάπα Βονιφάτιο IX.
Αν και είναι δύσκολο να το πιστέψει κανείς, προφανώς είχε απομείνει ακόμα αρκετός γαλαζωπός χιτώνας του Χριστού στον Μανουήλ για να στείλει ένα τελευταίο κομμάτι στην βασίλισσα Μαργαρίτα της Δανίας, τον Νοέμβριο του 1402, λίγο πριν την επιστροφή του στην Κωνσταντινούπολη.
Πηγή:
ekklisiaonline. gr
Ο γαλαζωπός χιτώνας του Χριστού
ΣΧΟΛΙΑ:Panagiotis Michalopoulos
Τα ιερά λείψανα που έχουμε σε διάφορα προσκυνήματα, σε ναούς, σε μοναστήρια, στο άγιο όρος, στο οικουμενικό πατριαρχείο, κλπ (τα περισσότερα από τα οποία μας τα έχει δανείσει ή δωρίσει η παπική εκκλησία), προέρχονται λέει, από την πώληση τους από τους βυζαντινούς αυτοκράτορες, προς τους δυτικούς…
Για να εξασφαλίσουν χρήματα, ώστε να πληρώνει το Βυζάντιο -ως συρρικνωμένη πια χώρα και υποτελής τους τούρκους, τον φόρο, τα λύτρα, για να μην εισβάλουν αυτοί (οι τούρκοι), και στην Κωνσταντινούπολη!
Αλλά δυστυχώς, και της Παναγίας τα μάτια πούλησαν οι ορθόδοξοι στους αιρετικούς, και η Πόλη τελικά δεν σώθηκε!..
Valantis Pantsidis
Κάτι τέτοιο γίνεται και τώρα...
μόνο που οι Δυτικοί για πενταροδεκάρες θα αγοράσουν και τα δικά μας λείψανα...
Εννοώ, των Ελλήνων πολιτών!..
Panagiotis Michalopoulos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου