Πέτρος Μαργιόλας
5 ώρες πριν
Κάτι καινούριο ετοιμάζεται!
καλό σας βράδυ από τα Ιωάννινα!
να είστε όλες κι όλοι καλά!
Panagiotis Michalopoulos
Δυο απλές ερωτήσεις, ενός αφελούς χριστιανού:
1. Πρέπει να είναι τόσο εξεζητημένα περίτεχνα (με τέτοια εντυπωσιακά σκαλίσματα) και κατασκευασμένα από πολύτιμα μέταλλα (ασημένια και χρυσά) τα ιερά δισκοπότηρα, με τα οποία κοινωνούν τους πιστούς οι ιερείς μας;
Πρέπει να κοστίζουν τόσο ακριβά τα ιερά αυτά σκεύη, και να προκαλούν τόσο, σε μέρες μάλιστα μιας τέτοιας κρίσης εθνικής, ηθικής, κοινωνικής, οικονομικής;
Δεν θα μπορούσαν να είναι πολύ πιο απλά, απέριττα, και απλώς ανοξείδωτα;
2. Πόσο ακριβά να κόστιζε άραγε, και εκείνο το πρώτο δισκοπότηρο από το οποίο ο Χριστός μετέδωσε το αίμα του (κρασί σκέτο, και όχι κρασο-παπάρα με ψωμί) στους μαθητές του, σε εκείνο τον δραματικό μυστικό δείπνο; Ε;
Πέτρος Μαργιόλας
Σας ευχαριστώ για την επικοινωνία, σας έχω απαντήσει σε προσωπικό μήνυμα
https://www.facebook.com/photo.php?fbid=640123782797107&set=a.108761669266657.12412.100003984729704&type=3&theater
TO MHNYMA:
(13 Νοεμβρίου 12:17 μ.μ.)
Καλησπέρα σας, ελπίζω κι εύχομαι να είστε καλά! σας ευχαριστώ για το σχόλιό σας.
Έχετε δίκιο σε όλα αλλά ακούστε και την άλλη πλευρά.
Καταρχήν, τα συγκεκριμένα σκεύη δεν είναι τόσο ακριβά όσο ο κόσμος πιστεύει. Δεν είναι από χρυσάφι αλλά από ασήμι πράγμα που σημαίνει ότι το κόστος δεν είναι τόσο μεγάλο. Όσον αφορά το περίτεχνο σκάλισμα, να σας ενημερώσω ότι η συγκεκριμένη παραδοσιακή τεχνική είναι το φιλιγκράν η οποία δίνει την αίσθηση δαντέλας στην κατασκευή. Είναι χειροποίητη και γίνεται, με μεγάλο κόπο και πολύ χρόνο, από ένα ασημένιο σύρμα.
Το κάθε αντικείμενο που κατασκευάζεται με αυτή την τεχνική είναι μοναδικό και δεν επαναλαμβάνεται ποτέ καθώς είναι η φύση της κατασκευής τέτοια που δεν μπορεί να επαναληφθεί.
Αυτά τα σκεύη, αγαπητέ κύριε Μιχαλόπουλε, δεν προορίζονται για καθημερινή χρήση αλλά για τις εορταστικές πανήγυρις του κάθε Ναού. Τι θέλω να πω με αυτό; ότι όπως εμείς οι άνθρωποι έχουμε τα καλά μας ρούχα για την Εκκλησία έτσι κι η Εκκλησία έχει τα καλά της σκεύη για τις ημέρες γιορτής. Εάν μία ενορία ή μια Εκκλησία ή ένα Μοναστήρι θέλει να έχει ένα καλό σετ ή ένα σκεύος που θα μείνει παρακαταθήκη στις επόμενες γενεές τότε αυτό, κατά την ταπεινή μου άποψη πάντα, δεν είναι κακό ή άσχημο!
Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι τα υπέρογκα κόστη που φαντάζεστε γιατί δεν υπάρχουν. Το πρόβλημα ξεκινά όταν αυτό γίνεται στο βωμό του επίδειξης (επιλέγοντας, για παράδειγμα με μόνο κριτήριο την προβολή και τον κομπασμό) όταν γίνεται στο βωμό του εμπορίου (όταν αντί να επιλέξουν ένα κομμάτι το οποίο είναι χειροποίητο και μοναδικό από ένα εργαστήριο, επιλέγουν κάτι κατώτερης εργασίας απλά και μόνο επειδή έχουν καλές σχέσεις ή υπάρχουν συμφέροντα με τον τάδε ή δείνα) ή όταν γίνεται στο βωμό του κέρδους, πολλές φορές της αισχροκέρδιας.
Κάνω αυτή τη δουλειά περίπου 50 χρόνια τώρα κι ο Θεός με έχει αξιώσει να κατασκευάσω πολλά έργα για να δοξάζεται το Όνομά του..
έχω ένα μικρό εργαστήριο, δουλεύω μόνος μου και πάντα κοιτούσα να βγαίνει το μεροκάματο κι όχι το απίστευτο κέρδος. Δεν προκάλεσα ποτέ, δεν ξεγέλασα κανέναν και δεν εκμεταλλεύτηκα κάποιον!
Το ότι σε εσάς η τεχνική μου φαίνεται περίτεχνη αυτό δεν είναι εξαιτίας του κόστους της αλλά της δικής μου προσπάθειας χρόνων να γίνω καλύτερος έτσι ώστε το αποτέλεσμα να είναι άρτιο.
Και ναι, συμφωνώ ότι ο Χριστός μας δεν είχε τέτοια σκεύη αλλά γι' αυτό αγωνιστήκαμε τόσες χιλιάδες χρόνια για να έχουμε Εκκλησίες και μέρη που θα λατρεύουμε τον Κύριό μας. Κι αυτούς του χώρους τους θέλουμε όμορφους και περιποιημένους.. θέλουμε οι απόγονοί μας να βρουν μια Εικόνα ή ένα σκεύος που να κουβαλούν μνήμες, που να είναι μέρος της Ιστορίας του κάθε Ναού..
αν πιστεύετε ότι κατασκευάζοντας τέτοια σκεύη η Εκκλησία μας δεν βοηθά τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη, τότε, επιτρέψτε μου να σας πω, κάνετε λάθος! σαφώς κι υπάρχουν παραδείγματα για το αντίθετο αλλά αυτά είναι οι εξαιρέσεις κι όχι ο κανόνας.
Σας ευχαριστώ και πάλι για το σχόλιό σας, την ίδια απάντηση θα γράψω κι από κάτω (αν χωράει βέβαια!!) με χαρά να τα ξαναπούμε, η Παναγιά κοντά σας.
Πέτρος Μαργιόλας
Και μάλιστα, αφού είχαν ξεκινήσει το δείπνο, τους έκοψε ψωμί (αυτό είναι το σώμα μου) και τους έδωσε και αφού τέλειωσαν το φαγητό, τους έδωσε κρασί να πιούν (αυτό είναι το αίμα μου), για να τον θυμούνται. Έτσι γίνεται και σήμερα;
ΑπάντησηΔιαγραφήΙΚ
Όχι κ Καρδάση μας! Δεν γίνεται αυτό σήμερα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣήμερα οι παπάδες μας, κοιτούν την ευκολία τους μόνο, και γι’αυτό δεν μας τα δίνουν ξεχωριστά τα δυο αυτά είδη! Έτσι, μας κοινωνούν με το κουταλάκι από την παπάρα που είχαν φτιάξει από πριν (πριν από την ευχή της τέλεσης του μυστηρίου), όταν δηλαδή είχαν ανακατέψει το ψωμί και το κρασί μέσα στο δισκοπότηρο.
Λέγεται ότι αυτό ξεκίνησε πριν από χρόνια, για να διευκολύνεται λέει η μετάληψη στα μωρά μόνο. Και έτσι, γινόταν -για αυτά και μόνο ξεχωριστά, η ανάμιξη αυτή…
Αλλά στη συνέχεια, το γενίκευσαν αυτό το μίξερ, και έφτιαχναν την παπάρα, για όλους τους πιστούς.
Υπάρχει ακόμη και κάτι χειρότερο. Υπάρχει ο ρα΄ (101) κανόνας της Πενθέκτης Οικουμενικής, που περιγράφει με λεπτομέρειες, πως πρέπει να κοινωνεί ο πιστός. Προσέρχεται πρώτα με σταυρωτές παλάμες, την αριστερή κάτω και την δεξιά πάνω, όπου ο ιερέας εναποθέτει το σώμα του Χριστού. Κατόπιν ο Διάκονος (ή άλλος ιερέας) δίνει από το ποτήρι το αίμα του Κυρίου. Ο πιστός δεν σκουπίζεται, αλλά την υγρασία που απομένει στα χείλη την παίρνει με το έξω μέρος της παλάμης και την βάζει στο μέτωπο και τα μάτια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ κανόνας λέει, ότι αν ο ιερέας δεν κάνει, όπως ανωτέρω και δώσει τα άγια με διαφορετικό τρόπο, αφορίζεται. Αυτό ίσχυσε τους 9 πρώτους αιώνες. Ακολούθως, είτε από τεμπελιά, είτε με την δικαιολογία, ότι δεν υπάρχει Διάκονος ή άλλος Ιερέας, χρησιμοποιήθηκε το μίξερ!
Δηλαδή, όταν δεν υπάρχει Διάκονος δεν απαγγέλονται τα διακονικά παραγγέλαματα; Τότε αναλαμβάνει ο Ιερέας και το ρόλο του Διακόνου. Γιατί στη θ. κοινωνία δεν τον αναλαμβάνει;
Αλλά είπαμε. Αυτός, όπως και οι άλλοι κανόνες είναι γραμμένοι σε χαρτί τουαλέττας, με το οποίο σκουπιζόμαστε και έτσι είναι δύσκολο κανείς να τους βρει και να τους αναγνώσει.
ΙΚ
Το καλό το μίξερ, όλα τα αλέθει! Και το μίξερ του εκσυγχρονισμού όλα τα κάνει ...νιανιά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι τους ιερούς κανόνες, και τις τοπικές παραδόσεις, και ό,τι άλλο ιερό και όσιο θέλεις!
Βλέπω –για παράδειγμα, σχετικά πρόσφατες ελληνικές ταινίες, διάφορα έργα, με όλες σχεδόν τις ελληνίδες πρωταγωνίστριες σαν νύφες, όπως και έγχρωμες –σύγχρονες… Βλέπω π.χ. την Καρέζη νύφη στο «Τζένη – Τζένη», ή τη Βουγιουκλάκη νύφη, εδώ στο εκκλησάκι του αγ. Γεωργίου στο Καβούρι… Και τις βλέπω όλες να φορούν σεμνά νυφικά, μακριά νυφικά και χωρίς σκισίματα γκέισας, νυφικά που δεν είναι ούτε έξω η πλάτη και η νεφραμιά, ούτε έξω και τα μισά βυζιά, αλλά νυφικά με μακριά μανίκια, και που τελικά καλύπτουν όλο το σώμα της νύφης από το λαιμό και κάτω.
Πόσα άλλαξαν από τότε!
Η εκκλησία μας, η ορθοδοξία μας, έχει στο μυστήριο του γάμου, μια νύφη μισόγυμνη, μια κουμπάρα επίσης μισόγυμνη, και όλες τις καλεσμένες το ίδιο έξαλλα –πορνικά σχεδόν, "ντυμένες"!
Τέτοια μεταβολή του οίκου του θεού λοιπόν!
Μεταβολή του, σε οίκο ενοχής ανοχής! Με ευθύνη βέβαια των παπάδων μας, που δεν αντιδρούν για να μη δυσαρεστήσουν κανέναν, για να μη χάσουν δηλαδη τα σιμωνιακά τυχερά τους!