Εδώ Σούρμενα: Χθες Κυριακάτικα… Πριν το χάραμα… Πριν ακόμα σβήσουν τ’ άστρα, εξεπόρτισα… Εξεκίνησα, ...και στο πρώτο μου το στέκι (στην εκκλησία, στη Φανερωμένη), την αυγούλα γύρισα!

 

Εκεί κατά τις 6 η ώρα το πρωί -χθες Κυριακή, χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν η κ. Ελπίδα η γειτόνισσα. Με ειδοποίησε ότι στις 7 η ώρα θα περάσουν να με πάρουν, για να πάμε στη Φανερωμένη στη Σαλαμίνα. Οδηγός, ο σύζυγος της ο κ. Κώστας…
 
Έριξα γρήγορα - γρήγορα σε ένα σακ-βουαγιάζ τα ρούχα μου, έριξα και ένα παλτό επάνω μου -πάνω από τις πιτζάμες, για να προλάβω να μη μου φύγουν, και βγήκα στο δρόμο! Δροσούλα, με 10 βαθμούς θερμοκρασία και ελαφρά συννεφιά! Ο ουρανός πάνω από τον Υμηττό, ετοιμαζόταν να ροδίσει, και εμείς είχαμε πάρει το δρόμο μας!
 
Μόλις φτάσαμε στη Νέα Πέραμο των Μεγάρων, μετά το Μεγάλο Πεύκο, έτυχε να σαλπάρει εκείνη τη στιγμή το ferryboat. Και έτσι, σε πέντε λεπτά αργότερα είμασταν απέναντι (στο στενό), στο μοναστήρι της Φανερωμένης στη Σαλαμίνα. 
Εκεί θυμήθηκα τα παλιά μου, και σιγοντάρισα για λίγο -στους ύμνους, τις δυο καλλικέλαδες κυρίες στο ψαλτήρι…
(σχετική ανάρτηση, ΕΔΩ)
Μετά τη θ. λειτουργία, ο κ. Κώστας είπε να πάμε για καφέ σε ένα ψηλό μέρος, στην πιο ψηλή κορυφή της Σαλαμίνας, σε ένα πυκνό δάσος από πεύκα, στο μοναστήρι του αγίου Νικολάου, μετά το Αιάντειο (Μούλκι), μετά τα Κανάκια… 
Εκεί ψηλά λοιπόν (πάνω από τον όρμο της Σαλαμίνας), φτάσαμε κατά τις 11 η ώρα.
Και πέσαμε πάνω σε εκδρομείς από το γκρουπ του κ. Νίκου, που έχει το πρακτορείο του εδώ κοντά μας, στη Γλυφάδα. 
Φτάσαμε σχεδόν ταυτόχρονα! Εκείνοι βέβαια, δεν είχαν εκκλησιαστεί αφού είχαν ξεκινήσει στις 9 το πρωί από τη Γλυφάδα… Θα πήγαιναν όμως κι αυτοί- μετά, για τουριστική επίσκεψη, στη Φανερωμένη.
Οι μοναχές (δυο ή τρεις όλες κι όλες) εκεί στον άγιο Νικόλαο (πήγαν εκεί προ δυο ετών) φαίνεται ότι τον περίμεναν τον κ. Νίκο και το γκρουπ του, και είχαν ήδη στήσει στο προαύλιο, το μαγαζάκι τους…
Μια εξαιρετικά υπέρβαρη καλογριά, πουλούσε διάφορα αγιωτικά αξεσουάρ, όπως φυλαχτά και κομποσκοίνια που όλα ήταν δικά της εργόχειρα, όπως μας είπε. Την ρώτησα τι έχουν μέσα τα φυλαχτά της, και μου είπε ότι έχουν… ευχές κατά της βασκανίας! Την ρώτησα για τα κομποσκοίνια της αν ήταν πενηντάρια, και μου είπε ότι οι κόμποι που έφτιαξε, ήταν σχετικοί με προσευχές και με τον αριθμό των αγγελικών ταγμάτων! Με διαβεβαίωσε δε, ότι αν αγοράσω ένα τέτοιο κομποσκοίνι, θα έχω στη ζωή μου ένα όπλο πιο δυνατό ακόμα και από την ίδια την προσευχή!
Δίπλα σε αυτήν την πολύ χοντρή κυρία, είχε το τραπεζάκι της, μια σχετικά νέα κυρία, όχι καλογριά, που πουλούσε κάτι μπουκαλάκια με κάποιο γλυκό ποτό. Ευγενέστατη και γλυκύτατη κι αυτή, σαν το εμπόρευμα της.
Το τρίτο τραπεζάκι, το είχε ένας άγγελος… Ένα κορίτσι κάπου 20 με 22 ετών, πολύ σεμνό, που πουλούσε κάτι όμορφα βραχιόλια και διάφορα κολιέ. Τη ρώτησα –για να την δοκιμάσω, αν έχει και χάντρες για το μάτι, και τότε αυτή με ένα αγγελικό χαμόγελο μου απάντησε ότι αυτά –τα μάτια- δεν είναι πράγματα του θεού. Έμαθα δε ότι το κορίτσι αυτό ήταν μορφωμένο.

Εκείνη την ώρα, βγήκε από το δωμάτιο της, η ηγουμένη, νέα σχετικά κι αυτή (45 με 50 ετών), συνοδευόμενη από μια κοπέλα κάπου 18 ετών (συγγενής της, μάλλον), που φορούσε παντελόνια. Πλησίασα την «γερόντισσα», και της έδωσα συγχαρητήρια για τον ανθόκηπο του μοναστηρίου (γλάστρες με όμορφα λουλούδια), και αυτό της άρεσε! Δεν μου είπε να μη κρίνω! Όταν όμως πάνω στη συζήτηση, της είπα ευγενέστατα να κατηχήσει την κοπέλα να μη φορά παντελόνια, εκείνη εξαγριώθηκε! Τότε μου είπε, ότι καλά κάνει το κορίτσι, και ότι δεν πρέπει να λέω πολλά λόγια και να κρίνω, και εδίωξε αμέσως από κοντά μας την κοπέλα, για να μην ακούει την αντίθετη αυτή άποψη μου. «Φύγε – φύγε, Δήμητρα!» της φώναξε οργισμένη, η ηγουμένη…
Στο μεταξύ, ήρθαν και τα καφεδάκια, και όλοι ηρεμίσαμε…
 
Τότε, καθισμένος σε ένα παγκάκι εκεί στο προαύλιο, πρόσεξα ότι ο ταξιδιωτικός πράκτορας που σας έλεγα, ο κ. Νίκος, είχε πολλές αγάπες με αυτήν την ηγουμένη. Κάποιο ζευγάρι από το γκρουπ του -που καθόταν δίπλα μου (από τη Γλυφάδα, όλοι αυτοί), μου είπε ότι ο κ. Νίκος είναι και ψάλτης στη μητρόπολη στη Αθήνα, στον άγιο Διονύσιο, και ότι μόνο σε τέτοιες ψυχωφελείς εκδρομές, τους πηγαίνει.
Μετά, ήρθε και ο κ. Νίκος στην παρέα, του συστήθηκα, και του είπα ότι ενδιαφέρομαι να σώσω και εγώ την ψύχη μου μέσα από τέτοιες εκδρομές, και τον ρώτησα σχετικά με το πρόγραμμα του, για το  πότε και το πού θα είναι η επόμενη εξόρμηση του…
Έμεινα δε έκπληκτος, όταν μου είπε ότι την μεθεπόμενη Κυριακή -που θα είναι η επόμενη εκδρομή τους, θα πάνε για παράκληση -που θα την ακολουθήσει και ένα πλούσιο δείπνο, στο μοναστήρι του γέροντα Ποιμένα (Νικολάου Ταλάντζη), στη Παιανία (μονή μυρελαίου Υμηττού), που είναι καλό μοναστήρι –μου είπε (σ.σ. εκεί μέσα έχει φτιάξει και τον τάφο της η Χρονοπούλου), αν και παλαιοημερολογίτικο! 
[Σημειωτέον ότι η μονή των Αγίων Πάντων, στα Σελήνια της Σαλαμίνας, είναι μετόχι της μονής Μυρελαίου.]
 
Του είπα ότι τον ξέρω αυτόν το κουλοχέρη παπά, ότι τον είχα δει στην τηλεόραση να χαριεντίζεται με την (γηραιά πια) θεατρίνα κ. Μαίρη Χρονοπούλου, και ότι στην τηλεοπτική εκπομπή «κάτι ψήνεται» που συμμετείχε, έγινε διάσημος για το ότι τραγουδούσε -εκεί στο μοναστήρι του –με αδελφίστικη φωνή, το «Αν είναι να κολαστώ, θέλω μόνο μαζί σου!». 
Του είπα ότι έχω δει και το σχετικό ψυχωφελές βίντεο, με τον ηγούμενο να έχει στο κρεβάτι του έναν γυμνό αλβανό, και να του ασκεί (ο καλόγερος) κανονικό… πεοθηλασμό!
 
Ο κ. Νίκος μου απάντησε ότι δεν μασάει, ότι δεν πιστεύει πως είναι αληθινά τέτοια βίντεο, και ότι τελικά θα την κάνει την εκδρομή εκεί!
Μετά, ο κ. Κώστας και η κ. Ελπίδα, με πήραν από εκεί, και η παρέα μου αποχώρησε από το μοναστήρι, και πήραμε το δρόμο του γυρισμού!
Συμπέρασμα:
Μάλλον δεν θα τον ξαναδώ τον κ. Νίκο από τη Γλυφάδα… Έτσι, σίγουρα θα χάσω και τις ψυχωφελείς αυτές εκδρομές που διοργανώνει!

ΣΧΕΤΙΚΟ:

Τα Accessories, ως όπλα προσευχής!