Τα Accessories, ως όπλα προσευχής!

Ρώτησα την περασμένη Κυριακή το μεσημέρι, μια μοναχή σε ένα μοναστήρι που επισκέφτηκα στη Σαλαμίνα (άγιος Νικόλαος Λεμονι-ών, ή ελεήμονας), εκεί στο προαύλιο... Πουλούσε τα εργόχειρα της (κομποσκοίνια, κλπ) καθισμένη στο τραπεζάκι της… Τη ρώτησα λοιπόν -χαμηλόφωνα και ευγενέστατα, αν θεωρεί ότι το κομποσκοίνι είναι απαραίτητο αξεσουάρ για μια καλή προσευχή…
Εκείνη τότε εξεμάνει! Άρχισε να φωνάζει ότι δεν το δέχεται αυτό! Ότι το κομποσκοίνι είναι κάτι το ιερό, είναι όπλο, είναι μέσο σωτηρίας – μου είπε- και είναι ασέβεια να το λέω… αξεσουάρ! 

Μαζεύτηκαν τότε γύρω μας και άλλοι προσκυνητές, με απορία για το ποιο να ήταν το αντικείμενο της διαφωνίας μας.
Τους ρώτησα τότε αν είναι κακή η λέξη αξεσουάρ που είπα (που σημαίνει «εξάρτημα») και που μου ρίχτηκε γι αυτό η μοναχή, και κανένας δεν την δικαιολόγησε!
Δεν έδωσα συνέχεια! Έκανα το σταυρό μου και απομακρύνθηκα!
 
Έμενα όμως από προχθές με την απορία, τι να ήταν άραγε αυτό που την πείραξε. 
Αυτή είπε ότι είναι όπλο, εγώ το παρομοίασα με αξεσουάρ… 
Πού ήταν λοιπόν η παρεξήγηση;
Σήμερα λοιπόν που το σκεφτόμουν πάλι το περιστατικό αυτό, μου ήρθε μια ιδέα. Λέω, μήπως η μονάχη (η εξαιρετικά υπέρβαρη, και που δεν φαινόταν και ιδιαίτερα μεγάλης ευφυΐας), μήπως τη λέξη «αξεσουάρ» που σημαίνει «εξάρτημα» (όχι απαραίτητα κόσμημα, σχετικό με τη μόδα), μήπως το πέρασε ότι της είπα κάτι για… σεσουάρ; 

Για αυτό το εργαλείο (το όπλο –πιστολάκι) με το οποίο οι γυναίκες στεγνώνουν τα μαλλιά τους; Λέω, μήπως!

ΣΧΕΤΙΚΟ:

Εδώ Σούρμενα: Χθες Κυριακάτικα… Πριν το χάραμα… Πριν ακόμα σβήσουν τ’ άστρα, εξεπόρτισα… Εξεκίνησα, ...και στο πρώτο μου το στέκι (στην εκκλησία, στη Φανερωμένη), την αυγούλα γύρισα!