Once-upon-a-time (συνέχεια): Την πρώτη εργασία μου -μετά την απελευθέρωση μου από τις οργανώσεις, μιλάμε για το καλοκαίρι του 1970, την βρήκα από αγγελία στα «ΝΕΑ».

Την πρώτη εργασία μου -μετά την "απελευθέρωση" μου από τις "οργανώσεις", ...
...μιλάμε για το καλοκαίρι του 1970, την βρήκα από αγγελία στα «ΝΕΑ».
Ήταν η νεοφερμένη στην Ελλάδα αμερικανική εταιρία M. GAUGHY, MARSHALL & M. MILLAN.
Μίλησα με τον διευθυντή τον κ. Coleman, ο οποίος εντυπωσιάστηκε και από το βιογραφικό μου και... από τα γκρίζα  μαλλιά που είχα, παρά ότι ήμουν πολύ νέος, αφού μόλις είχα τελειώσει τη στρατιωτική θητεία μου.
Με τη γλώσσα, τα πήγαινα αρκετά καλά εκεί, αφού πριν πάω στο στρατό είχα αρχίσει μαθήματα αγγλικών με αλληλογραφία, τα οποία και συνέχισα στη διάρκεια της στράτευσης μου. Λίγο δε πριν να απολυθώ από το πολεμικό ναυτικό, είχα ξεκινήσει μαθήματα αγγλικών με το γνωστό οπτικοακουστικό σύστημα.
 
Στο διάστημα της εργασίας μου στην εταιρία αυτή, ασχολήθηκα με την μελέτη και τον σχεδιασμό των υδραυλικών, της θέρμανσης και του κλιματισμού για την ανακαίνιση των αμερικανικών βάσεων στη Γερμανία.
Βέβαια, φρέσκος, μετά την ιεραποστολή, δεν μπορούσα να προσαρμοστώ στα κοσμικά… να αποδεχτώ τη γύμνια των γυναικών συναδέλφων μου (είχε ξεκινήσει και το μίνι, τότε).
Ακόμα, δεν δέχτηκα να παραστώ σε μια δεξίωση που έδωσε για εμάς η εταιρία, και όταν με ρώτησαν το γιατί, απάντησα ότι ήταν περίοδος νηστείας δεκαπενταύγουστου…
 
Μετά, κάτι Έλληνες συνάδελφοι (πρώτος ένας μηχανολόγος προϊστάμενος) άρχισαν να κυκλοφορούν κρυφά από γραφείο σε γραφείο, ένα αμερικανικό περιοδικό με αισχρές φωτογραφίες (ακόμα, τότε, δεν κυκλοφορούσε ελεύθερο στα περίπτερα), και το οποίο τελικά το έδειξαν και σε εμένα. 
Εγώ τότε, μόλις το έπιασα στα χέρια μου και κατάλαβα περί τίνος πρόκειται, το έσκισα αμέσως στα δυο, και τους το πέταξα στα μούτρα! 
«Τι έκανες εκεί, βρε άνθρωπε», μου φώναξε κάποιος από αυτούς. «Πιο εύκολα βρίσκεις χρυσάφι στην Ελλάδα, παρά αυτό το περιοδικό»!.. Και άρχισαν να το κολλάνε με ταινία…
Μετά, όταν έμαθα ότι το έδειχναν νωρίτερα και στον ανήλικο γιο του θυρωρού του κτηρίου, τηλεφώνησα  στην άμεση δράση για να τους καταγγείλω! 
Έφτασαν αμέσως οι αστυνομικοί, ανέβηκαν στον όροφο με τα γραφεία μας, και διέταξαν τον μηχανολόγο αυτόν (που τους τον υπέδειξα) να ανοίξει τα συρτάρια του για να κάνουν έρευνα. Εκείνος, κατουρημένος από το φόβο, άνοιξε τα συρτάρια του, αλλά στο μεταξύ το περιοδικό είχε φυγαδευτεί!
Μετά αυτός –όταν έφυγαν οι αστυνομικοί, άρχισε να με απειλεί…
 
Αυτά, στο μέγαρο της οδού Φιλελλήνων 25, ανάμεσα στην Ρωσική και στην Αγγλικανική εκκλησία.
(πάνω: έγχρωμη αναμνηστική φωτο, στην ταράτσα –με φόντο την Ακρόπολη, )

Μετά από δυο χρόνια, μετακομίσαμε στον νεότευκτο «Πύργο των Αθηνών» στους Αμπελόκηπους, στους πιο υψηλούς ορόφους, πάνω από τα σύννεφα!..