Τα μυστήρια, της παγανιστικής Εκκλησίας «μας»: Ο Άγιος Σώστης, σώζει, ο Άγιος Φανούριος φανερώνει, το ρύζι ριζώνει τον γάμο, και ο Άγιος Προκόπιος φέρνει προκοπή στους νεόνυμφους! Χα!
Ο Εκλεκτός Σχολιαστής μας, είπε:
Αγαπητέ κ. Παναγιώτη από χαζομάρες άλλο τίποτε, που όμως τις θεοποιήσαμε.
Γιατί άραγε μόνο εσύ κι εγώ και μερικοί άλλοι μπορούμε να τα βλέπουμε καθαρά; Γιατί ο πολύς ο κόσμος θολοπλέει στη δυσειδαιμονία;
Αν το σκεφτεί κάποιος, ακόμα και το κεράκι και το καντηλάκι που σε άλλες εποχές ήταν μέσο φωτισμού, τώρα έγινε λατρευτικό αντικείμενο και βεβαίως το κερί μέσο εσόδων των ναών. Ας διέθεταν τουλάχιστον στο παγκάρι αντί για κεριά, κουπόνια για την πληρωμή της ΔΕΗ ώστε ο κάθε πιστός να συνεισφέρει στον φωτισμό του ναού.
Πρόλαβα σε ορεινά χωριά που δεν είχε πάει ο ηλεκτρισμός, τους πολυελαίους -στην κυριολεξία με πολύ έλαιον-, δηλ. στη θέση των σημερινών λαμπών, υπήρχαν πολλά καντήλια με λαδάκι και φυτίλι. Ο καντηλανάφτης (καντηλάφτης) ανέβαινε στη σκάλα και τα άναβε, με ένα δε μακρύ ειδικό καλάμι που είχε ένα γάνζο ή ένα ανάποδο χωνί τακτοποιούσε το φυτίλι ή τα έσβηνε. Υπήρχαν και φωτιστικά με κεριά, όπως και τα επιδαπέδια μανουάλια όπου οι πιστοί, ανάβοντας το κερί τους δεν έπρατταν κάτι άλλο από το να συνεισφέρουν στον φωτισμό του ναού. Τώρα τα κεριά που ανάβουμε τι παριστάνουν; Καλά μας κάνουν και βγάζουν τα μανουάλια έξω από κάποιους ναούς, στον πρόναο, αφού δεν υπάρχει λόγος ύπαρξής τους μέσα στο Ναό!!!
Αυτά, και εκείνα που αναφέρετε και αρκετά άλλα, τα ειδωλολατρικά, τα μετατρέψαμε σε "ευσεβή" και "θεοτικά" οι θεοεμπαίκτες, πιστεύοντας σε ξόανα ως υποκατάστατο της πίστης στον Ένα Θεό και στον ενανθρωπήσαντα Υιό Του τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό.
Επισκέπτης
25 Ιουλίου 2014 - 5:57 μ.μ.
P. MICHALOPOULOS είπε...
Σας ευχαριστώ φίλτατε, που μας διαφωτίζετε.
Κι εγώ -που λέτε, είχα την εντύπωση ότι το κερί και το καντήλι στο ναό, δεν ήταν για τον φωτισμό του χώρου, για την κατανυκτική ατμόσφαιρα που λένε… Έλεγα, ότι αυτά τα δυο είχαν εντελώς άλλη σημασία, συμβολική, σχετική με την προσευχή και την λατρεία, όπως π.χ. και το θυμίαμα, κ.λπ.
Παρεμπιπτόντως…
Θυμάμαι τις νυχτερινές ακολουθίες στο μοναστήρι -στην Λογκοβάρδα της Πάρου... Όταν η καμπάνα, μας ξυπνούσε στις δυο τα ξημερώματα…
Εμένα δυστυχώς, με ξυπνούσε λίγα λεπτά αφότου είχα κοιμηθεί, μετά από μακρύ κλάμα για το δράμα μου, για την αδικία σε βάρος μου, δηλαδή για τα οικογενειακά μου… Μακρύ κλάμα (μετά τον εσπερινό και την κατάκλιση), τότε το 2003 που η σπείρα με είχε διώξει από το σπίτι μου, και κατέφυγα εκεί (για μια εβδομάδα) στον ηγούμενο τον π. Χρυσόστομο και τη συνοδεία του που τους γνώριζα όλους από τον π. Αυγουστίνο…
Θυμάμαι λοιπόν, ότι το ναό τον φώτιζαν μόνο δυο κεράκια! Ένα για κάθε ψαλτήρι…
Εγώ, στο ένα ψαλτήρι (το αριστερό), έπρεπε -σε αυτό το φως, να διαβάζω τους ψαλμούς, τα αναγνώσματα… Και στη φούρια της έκπτωσης μου από την αλήστου μνήμης «κυρία», δεν είχα πάρει μαζί μου ούτε και τα γυαλιά μου… Χαμός – στραβωμάρα, σκέτη!
Το πιο όμορφο λοιπόν, από όλα αυτά, από αυτήν την πραγματική μυσταγωγία, ήταν εκεί κατά το χάραμα, και ενώ η ακολουθία διαρκούσε…
Όταν η πρώτη ακτίνα φωτός από το λυκαυγές, από το ξημέρωμα, έμπαινε από ψηλά, από το παράθυρο, του ναού!
Αυτό, θα μου μείνει αξέχαστο!
25 Ιουλίου 2014 - 7:11 μ.μ.
Ο Εκλεκτός Σχολιαστής μας, είπε:
Συμβολική αλλά και λατρευτική σημασία, είχαν στην Παλαιά Διαθήκη η επτάφωτος λυχνία (ας πούμε η κανδήλα) και το θυμίαμα, όπως όμως, τότε, λατρευτική αξία είχαν και οι θυσίες ζώων.
Στην Καινή Διαθήκη όμως; Δεν γίνονται πλέον θυσίες ζώων ως προσφορά στο Θεό. Άλλαξε ο τρόπος λατρείας "εν πνεύματι και αληθεία". Στις Πράξεις, στις Επιστολές και στα Ευαγγέλια δεν αναφέρεται ούτε διδάσκεται η χρήση ως λατρευτικών αντικειμένων εικόνων, θυμιάματος, κεριών, καντηλών, ούτε υπήρχαν τέτοια στην ιστορία των πρώτων χρόνων της Εκκλησίας. Οπωσδήποτε στις νυκτερινές συνάξεις είχαν τα φωτιστικά είδη της εποχής αλλά ως εκεί. Ένα κερί, να φωτίζει το χειρόγραφο Ευαγγέλιο που διαβαζόταν, κυρίως, στη θ. Λειτουργία (έμεινε, και σ' εμάς, κάποιες φορές το "παπαδάκι" ή ο νεωκόρος να κρατάει το κερί μπροστά στο Ευαγγέλιο) αλλά εμείς ... του δώσαμε άλλο συμβολισμό!
Και το θυμίαμα, όπως και τα βυζαντιές αυτοκρατορικές στολές, δεν τα επικροτώ, αλλά λέμε "κατευθυνθήτω η προσευχή μου ως θυμίαμα ενώπιόν σου", επίσης για τα καντήλια, είναι κατανοητο ότι δεν είναι εύκολα αποδεκτή κάθε άλλη άποψη κατά το "δεν βάζουν καινούρια μπαλώματα σε παλιά ρούχα, δεν βάζουν νέο κρασί σε παλιά ασκιά (τα προ Χριστού που κακώς διατηρήσαμε ή τα εξ ανατολικών θρησκειών που ζηλέψαμε και λιγουρευτήκαμε).
Για τα κεριά όμως που ανάβει "υποχρεωτικά" ο πιστός; Εκεί θα μου επιτρέψετε να επιμείνω ότι αφενός δεν προσφέρουν κάτι, αφετέρου κάνουν κακό γιατί είναι υποκατάστατα της πίστης και της λατρείας, ως "δήθεν απαραίτητα". Ποιος χριστιανός δεν θεωρεί απαραίτητο να ανάψει κερί, και αισθάνεται ενοχή έναντι του Θεού αν δεν ανάψει; Γι΄ αυτό όπως κατάντησαν είναι απορριπτέα, όπως και για το ότι δεν είναι μελισσοκέρια αλλά από παραφίνη που θεωρείται ότι με την καύση της δημιουργεί στο περιβάλλον καρκινογόνες εισπνεόμενες ουσίες κατά την καύση τους. Δηλητηριάζουμε τους πιστούς δηλαδή για ένα "έθιμο"; Και, δεν είναι αστείο να αξιολογείται η πίστη μας από το μέγεθος της λαμπάδας ... (σαν το μπόι μας)... κάτι που ως πράξη τάματος το αποδέχονται οι επίσκοποι, όπως αποδέχονται και τα άλλα τάματα και τα χαϊμαλιά.
Ευχαριστώ για τη δυνατότητα να δημοσιεύονται και απόψεις που δεν ταυτίζονται με τις δικές σας και φυσικά που δεν έχω ως σχολιαστής και φιλοξενούμενος την απαίτηση να τις αποδεχτείτε.
Πολύ χειρότερα όμως είναι τα ... ρύζια μέσα στον ναό,για να ριζώσει -ανορθόγραφα- ο γάμος, η προκοπή φερμένη από τον Προκόπιο, το φανέρωμα και η "φανουρόπιτα" του Φανούριου (σε κάποιο ημικατεστραμμένο χειρόγραφο, βρέθηκε το όνομα ... που τελείωνε σε ... ούριος. Το πρώτο μέρος του ονόματος δεν υπήρχε λόγω φθοράς του χειρόγραφου. Έτσι, επειδή φανερώθηκε, ονομάστηκε ... Φανούριος!!!) Όπως η παναγία από γοργοεπήκοος (που επακούει γρήγορα τις παρακλήσεις) έγινε γοργουπήκοος!!!
Επισκέπτης.
25 Ιουλίου 2014 - 9:54 μ.μ.
P. MICHALOPOULOS είπε...
Επιτρέψτε μου να απαντήσω –από τα πιο πάνω, μόνο στην φράση σας…
«Ευχαριστώ για τη δυνατότητα να δημοσιεύονται και απόψεις που δεν ταυτίζονται με τις δικές σας και φυσικά που δεν έχω ως σχολιαστής και φιλοξενούμενος την απαίτηση να τις αποδεχτείτε»…
Και να σας πω ότι…
Η ευχαρίστηση είναι και δική μου, φίλτατε, για την παρουσία σας εδώ, και αυτήν την ευχαρίστηση την έχω εκφράσει επανηλλειμένα. Χαρά μου λοιπόν και τιμή μου να σας έχω σχολιαστή μας, εδώ. Και βέβαια, όχι σαν φιλοξενούμενο –όχι σαν ξένο, φίλτατε, αλλά σαν έναν απόλυτα δικό μας άνθρωπο.
Και μέχρι τώρα, δεν έχω την εντύπωση ότι έχουμε διαφωνήσει κάπου!
Σας ευχαριστώ λοιπόν, και για το πιο πάνω –επίσης διαφωτιστικό- σχόλιο σας! Να είστε πάντα καλά! Χαίρετε!
25 Ιουλίου 2014 - 10:28 μ.μ.
http://xairete.blogspot.gr/2014/07/blog-post_45.html
Λύχνος τοις ποσί μου ο νόμος σου και φως ταις τρίβοις μου.
(Ψαλμός Δαβίδ)
ΣΧΕΤΙΚΟ:
Παρασκευή, 8 Αυγούστου 2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου