Διαβάζω:
Στην Κόνιτσα, το ακριτικό αυτό χωριό του νομού Ιωαννίνων, υπάρχει ακόμα το σπίτι, όπου ο γέροντας Παίσιος, έζησε τα παιδικά του χρόνια, ενώ μέχρι σήμερα είναι στη ζωή, ο κατά 6 χρόνια μεγαλύτερος αδερφός του γέροντα, ο Ραφάηλ Εζνεπίδης, ηλικίας 95 ετών.
Ζει με την σύζυγο του και το ένα από τα παιδιά του, τον Χρήστο, ο οποίος μας καλωσορίζει..
«Τι θυμάστε από τον αδερφό σας;», ρωτάω τον Ραφάηλ Εζνεπίδη.
«Ο Παϊσιος είναι σε μεγάλο κόσμο» λέει με την πολύ αδύναμη φωνή του.
Ακριβώς δίπλα, είναι το πατρικό της οικογένειας.
Μία πινακίδα, γράφει «πατρική οικία Γέροντα Παισίου».
Το σπίτι δεν έχει αλλάξει από τότε. Η επίπλωση είναι παλιά, όπως και το πάτωμα. Και τα αντικείμενα.
Στους τοίχους δεσπόζουν φωτογραφίες του γέροντα, οικογενειακά κειμήλια και προσωπικά αντικείμενα του Αγιορείτη.
Στο μέσον του δωματίου, πίσω από ένα κλειδωμένο τζάμι, υπάρχουν χειροποίητα αντικείμενα του, ένα δικό του ζευγάρι κάλτσες, και βιβλία.
Στο τοίχο μια φανέλα του.
Ο γέροντας έμεινε σε αυτό το σπίτι μέχρι τα 18 του, που κατατάχθηκε ασυρματιστής στο στρατό.
Για του λόγου το αληθές μια φωτογραφία στον τοίχο, που είναι στα χακί, εν έτει 1948, δείχνει τον στρατιώτη Αρσένιο Εζνεπίδη.
Ο ανιψιός του μας αποκαλύπτει ότι ο Χριστός εμφανίστηκε στον Παΐσιο, με ανθρώπινη μορφή (σημ. «χαίρετε»: περίεργο να έχει τέτοια μορφή ο Χριστός!) και του είπε «εγώ ειμί το φως του κόσμου».
«Ο γέροντας είναι μαζί μας. Δεν μας άφησε» λέει σε μια αποστροφή του λόγου του. «Πως το λες αυτό;» τον ρωτάω. «Το βλέπω σε όνειρο, όπως βλέπω εσένα τώρα», απαντά αφοπλιστικά και κοφτά
Κλείνω το μαγνητοφωνάκι και βάζω την φωτογραφική στην θήκη.
Μπαίνω στο αυτοκίνητο και αφήνω την Κόνιτσα πίσω μου, με την τελευταία εικόνα που συναντώ στην έξοδο του χωριού να ασβεστώνουν, κρατώντας ένα παλιό πασχαλιάτικο έθιμο...
πηγή:
Ρεπορτάζ του κ. Σταύρου Παπαντωνίου, στην εφημερίδα «Παραπολιτικά».
«Τι θυμάστε από τον αδερφό σας;», ρωτάω τον Ραφάηλ Εζνεπίδη.
«Ο Παϊσιος είναι σε μεγάλο κόσμο» λέει με την πολύ αδύναμη φωνή του.
Ακριβώς δίπλα, είναι το πατρικό της οικογένειας.
Μία πινακίδα, γράφει «πατρική οικία Γέροντα Παισίου».
Το σπίτι δεν έχει αλλάξει από τότε. Η επίπλωση είναι παλιά, όπως και το πάτωμα. Και τα αντικείμενα.
Στο μέσον του δωματίου, πίσω από ένα κλειδωμένο τζάμι, υπάρχουν χειροποίητα αντικείμενα του, ένα δικό του ζευγάρι κάλτσες, και βιβλία.
Ο γέροντας έμεινε σε αυτό το σπίτι μέχρι τα 18 του, που κατατάχθηκε ασυρματιστής στο στρατό.
Ο ανιψιός του μας αποκαλύπτει ότι ο Χριστός εμφανίστηκε στον Παΐσιο, με ανθρώπινη μορφή (σημ. «χαίρετε»: περίεργο να έχει τέτοια μορφή ο Χριστός!) και του είπε «εγώ ειμί το φως του κόσμου».
Κλείνω το μαγνητοφωνάκι και βάζω την φωτογραφική στην θήκη.
Μπαίνω στο αυτοκίνητο και αφήνω την Κόνιτσα πίσω μου, με την τελευταία εικόνα που συναντώ στην έξοδο του χωριού να ασβεστώνουν, κρατώντας ένα παλιό πασχαλιάτικο έθιμο...
πηγή:
Ρεπορτάζ του κ. Σταύρου Παπαντωνίου, στην εφημερίδα «Παραπολιτικά».
Μαύρε! Είσαι 67, πόσα Πάσχα έχεις ακόμα να κάνεις, σ΄ αυτή την ζωή;
ΑπάντησηΔιαγραφήΠραγματικά με λύπη,
ένας φίλος σου
Ποια μαυρίλα έβγαλε στην ανάρτηση αυτή;
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ
Τα ίχνη του, μου λένε ότι πρόκειται για έναν καθημερινό –αισχρό- υβριστή μου…
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια ένα καραμπινάτο ψυχανώμαλο τύπο, φανατικό οπαδό του γ. Παΐσιου.
Τί να πω, έχω προσωπική πείρα από φανατισμό σε θέματα που με ενδιέφεραν πολύ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροσωπικά δεν μου φαίνεται θεάρεστο να αρχίζει ή να τελειώνει η πίστη, σε όσα γράφονται για έναν εκ των μυρίων γερόντων που έχουν περάσει από αυτόν τον κόσμο μιλώντας για Χριστό και να θεωρούνται αδιάψευστα. Πολύ χειρότερα, να επιτίθεσαι για να τα υπερασπιστείς. Γιατί δεν είναι αδιάψευστα, όπως απέδειξε πρόσφατα σχετικά και ένας αναρχικός, που έφτιαξε μια ιστορία και αμέσως υιοθετήθηκε ενθερμώ από όλους, τραυματίζοντας την εικόνα της πίστης μας.
Προσωπικά έχω διαπιστώσει παραλλείψεις ή αλλοιώσεις, διασταυρώνοντας κάποια πράγματα. Προφανώς κάποιοι έχουν χρηματικό και εξουσιαστικό κίνητρο από την εμπορική αξιοποίησή του, κάποιοι άλλοι κρύβουν την πνευματική τους πενία, κάποιοι άλλοι αποδίδουν όλη τους την πίστη στην ύπαρξη εκείνου.
Κάποτε, λατρευόταν επίσημα νομίζω ο ιερός Αυγουστίνος, για 200 χρόνια, ως άγιος της Εκκλησίας. Δεν ισχυρίζομαι ότι ταυτίζονται οι περιπτώσεις των γερόντων, απλα σχολιάζω.
Τελοσπάντων, στη συγκεκριμένη ανάρτηση αναφέρονται τα πράγματα ως έχουν, δε γινεται σχόλιο.
Σ
Έτσι ακριβώς!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑναφέρονται τα πράγματα, ως έχουν!