Ζήτησε από τον Παναγιώτη, να του βρει Δεσπότη! (Για την… πεθερά του, ρε γαμώτο!)

Τι σύμπτωση! Κι στον αποψινό καφέ, έτυχε να πέσω στην ΕΤ3, σε μια παλιά ελληνική ταινία. Όπως και προχθες...
Στο τέλος της κι αυτή... Ήταν η ταινία «Φουσκοθαλασσιές». (παραγωγής 1966)
 
Την πέτυχα εκεί που η καπετάνισσα-Χρυσούλα (Μαίρη Αρώνη) δηλώνει στον σύζυγο της, τον καπεταν-Νικόλα (Διονύση Παπαγιαννόπουλο), ότι μέχρι και Δεσπότη θα φέρει στο γάμο της κόρης τους της Αλκμήνης (Ρία Δελούτση), με τον Αυγουστή (Ανδρέα Ντούζο)…
Μέχρι και Δεσπότη, για να τους μπει στο μάτι, σε όλους εκεί στο νησί, στην Άνδρο.

Και αυτό, μου θύμισε τα νιάτα μου, τότε που ήμουν Κατηχητής (δεκαετία ’70), και είχα ακούσει να λένε για ένα Δεσπότη που είχε το παρατσούκλι «Γρήγορης», διότι έτρεχε να παραστεί παντού σε διάφορα μυστήρια και διάφορες ιεροτελεστίες, με το αζημίωτο βέβαια, για τα αργύρια, τα τυχερά… Για να παραστεί σαν διακοσμητικό στοιχείο (έτσι κορδωμένος στο Δεσποτικό θρόνο, στο ναό, με όλα του τα χαϊμαλιά της στολής του) σε φιέστες δηλαδή κοσμικών ανθρώπων που ήξεραν να πληρώνουν καλά!

Ο νους μου δε, πήγε ακόμα πιο πίσω, κάπου εκεί στα μέσα της δεκαετίας του ’60… 
Ήμουν τότε νεαρός σχεδιαστής, στα Ναυπηγεία του Νιάρχου, όταν ο ναυπηγός προϊστάμενος μου, με φώναξε στο γραφείο του, και μου ζήτησε να του συστήσω κάποιον γνωστό μου Δεσπότη. Ήξερε ότι ασχολούμαι με την εκκλησία, και μου ζητούσε να μεσολαβήσω για να βρει ένα Δεσπότη για το μνημόσυνο της πεθεράς του! Διότι λέει, το ήθελε να είναι λαμπερό, για να μην πουν γι αυτόν: «κοίτα τον, που την πέταξε την πεθερά του, και της έκανε φτωχό μνημόσυνο»!.. (να είχε άραγε δει την ταινία «φουσκοθαλασσιές» που ήταν και πρόσφατη τότε;)
Τον απογοήτευσα όμως, διότι όπως του εξήγησα, εγώ δεν είχα τέτοιες σχέσεις με την εκκλησία!

Αυτά την δεκαετία του ’60, τα ίδια και την δεκαετία του ΄70. κλπ. κλπ!

Σήμερα άραγε, τι να γίνεται;