Είναι γνωστό το γλυκό (σαν χαρμο-λύπη) τραγούδι του κότσυφα. Το ακούω το πρωί που ανοίγω το παράθυρο μου, το ακούω και το βράδυ, πριν το κλείσω…
Σήμερα το πρωί, ο κότσυφας βολτάριζε στον κήπο μου…
[Έχω φτιάξει δυο μεγάλα παρτέρια, που το ένα έχει στο κέντρο μια μικρή λεμονιά (πρωτοχρονιάτικο – φετινό - δώρο του γείτονα κ. Γιώργου), και το άλλο έχει μια μικρή ελιά (40 εκατοστά ύψος) που την μεταφύτευσα από γλάστρα που αγόρασα με 10 ευρώ (πέρσι το φθινόπωρο) και που αναπτύχτηκε εντυπωσιακά (διπλασιάστηκε) και που είναι από κάτω φορτωμένη με ελίτσες Καλαμών…]
Αυτές τις ελίτσες έβαλε στο μάτι ο κότσυφας της αυλής μου σήμερα, πρωί – πρωί…
Περπάτησε κάτω από την μικρή ελιά, σήκωσε το κεφαλάκι του και είδε τα τσαμπιά με τις ελιές και άρχισε τα πηδηματάκια και κατέβαζε μερικές, τσιμπώντας τις με το ράμφος του…
Αυτά το πρωί…
Πριν από μια ώρα, γύρισα από την λαϊκή (εδώ στην αγία Βαρβάρα Αργυρούπολης), και με υποδέχτηκε στο σπίτι ο κότσυφας με το κελάηδημα του!
Ναι, τέτοια ώρα, μεσημέρι, κάτι το ασυνήθιστο δηλαδή! Παρατεταμένο γλυκό - χαρωπό κελάηδισμα, σαν να έχει μεθύσει από χαρά, με το... στομπολόγισμα της ελιάς! Τον ακούω συνέχεια, ακόμα και τώρα…
Παράδεισος η γειτονιά μου!
Στο δρόμο για τη λαϊκή, στο χώρο της λαϊκής, αλλά και στο δρόμο της επιστροφής, μίλησα με πάρα πολλούς ανθρώπους… Σχολιάσαμε (με γείτονες, με γνωστούς και αγνώστους, με βιοπαλαιστές και περαστικούς), ένα σωρό πράγματα…
Χαρά Θεού, αυτή η επικοινωνία…
Χαρά Θεού, και, τα ψώνια για όλη την εβδομάδα…
Βέβαια, τη φορά αυτή δεν αγόρασα τα πορτοκάλια που έπαιρνα άλλοτε… Ας είναι καλά η μουσμουλιά της πίσω αυλής που μου δίνει την εποχή αυτή πλούσιους τους καρπούς της…
Χρειάστηκε όμως να πάρω λίγα κολοκυθάκια, λίγες ντοματούλες, λίγα κρεμμυδάκια, λίγες πατατούλες, φρέσκια ρίγανη, και μερικές μελιτζάνες… Α, και λίγο καστανόχωμα για τη γαρδένια μου…
Είχα καιρό να ψωνίσω ψαράκι, και σήμερα το τόλμησα! 2 ευρώ για ένα κιλό γαύρο, και 2 ευρώ για ένα κιλό γόπες… Μπήκαν στη κατάψυξη, στην αναμονή…
Σήμερα το μενού προβλέπει φασόλια γίγαντες που τους έχω από χθες στο νερό για να μαλακώσουν…
Το κατσαρολάκι για το μαγείρεμα είναι στη φωτιά (όπως βλέπετε), και θα σας αφήσω για λίγο για να ετοιμάσω το μεσημεριανό μου…
Αυτά για την ώρα!
Ηθικό δίδαγμα:
«Κι εδώ είναι ο Παράδεισος…» (Επίκαιρο σήμερα, λόγω ψυχοσάββατου!)
Kalo S/K na exeis ston epigeio paradeiso sou :D
ΑπάντησηΔιαγραφήΑμήν Σταυρούλα! Καλό σαββατοκύριακο και εσάς αγαπημένα μου αδέλφια!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑς έχουμε λοιπόν μάτια για να βλέπουμε μόνο για τα καλά, και αυτά να χαιρόμαστε! Για όσα μας κάνουν να βλέπουμε μια πινελιά από τον εκεί παράδεισο…
Διότι εδώ – στον επίγειο παράδεισο – σέρνεται ακόμα στα πόδια μας το φίδι…
Το φίδι που δάγκωσε τη γλώσσα του και δηλητηριάστηκε από την πιο πάνω ανάρτηση μου, και προσπάθησε αμέσως μετά να πικράνει και εμένα (με ένα επεισόδιο που συνέβη στην απέναντι οικοδομή με τους εργάτες εκεί – ανάμεσα σε έναν εργοδηγό και έναν αλλοδαπό εργάτη), να με πικράνει και να μη με αφήσει να χαρώ το μεσημεριανό μου μαγείρεμα, τη φασολάδα μου!
Έσπασε όμως τα μούτρα του, το φίδι…
Με φρενάρισε βέβαια κάπως, και δεν μαγείρεψα τελικά (θα τους κάνω στο φούρνο τους γίγαντες, το απόγευμα με τη δροσούλα), αλλά βρέθηκε κάτι πρόχειρο: Λίγο κρασάκι, λίγα φιστικάκια, λίγη μουσική… και τα προσπέρασα (σχετικά ήρεμα) όλα!
Χα!