Αναμνήσεις ενός Εφημερίου....

ΔΙΑΒΑΖΩ, ΚΑΙ (ΣΕ ΠΑΡΕΝΘΕΝΣΗ) ΣΧΟΛΙΑΖΩ:

Αναμνήσεις ενός Εφημερίου....

Δειλινό.

Ὑπερκόσμια ἡσυχία ἐπικρατεῖ μέσα στὸ Ἱερό. (πώς είναι αυτή η υπερκόσμια ησυχία; Ποιο ήσυχη από τις άλλες;)

Μιὰ ἐλάχιστη ποσότητα θυμιάματος περιφέρεται ἀκόμη, … (την παίρνει το ρεύμα από κάπου που μπάζει…)

…καὶ καθαγιάζει τὸν ἀέρα, (τον αέρα καθαγιάζει)

…ὁ ὁποῖος σιωπᾶ, (ο αέρας σιωπά, μέσα στην υπερκόσμια ησυχία, φυσικά…)

…συγκλονισμένος, (ο αέρας, είπαμε)

…ἀπὸ τὰ φρικτὰ μυστήρια ποὺ ἔζησε στὴν πρωϊνὴ λειτουργία, αὐτόπτης καὶ ἀψευδὴς μάρτυρας, (ο αέρας, πάντα)

…τῆς σφαγῆς τοῦ Ἀμνοῦ, ὑπὲρ ἀφέσεως ἁμαρτιῶν καὶ ζωῆς αἰωνίου, ἁπάντων ἡμῶν.

Ὁ Ναός. Ἠμισκοτεινός, τώρα, ξαποσταίνει, καὶ ἀναλογίζεται, νοσταλγεῖ τὸ ἐκκλησίασμά του, …(ο ναός, έρημος και σκότεινος)

…συντροφία μὲ μιὰν ἅγια θαλπωρή, τὸν κυκλικὸ ὑπεραιώνιο χορὸ τῶν Ἁγίων, τῶν Μαρτύρων, καὶ τῶν Πατέρων, (α, πάλι καλά, που αυτοί έμειναν)

…νὰ μιλᾶ ἀπευθείας μὲ τὴν γλώσσα τῆς Πεντηκοστῆς, (ο ναος, ο Ἠμισκοτεινός)

… νὰ μιλᾶ βαθιὰ ἐσωτερικὰ στὴν κάθε ψυχή, σὲ ὅ,ποια ψυχὴ ἀκόμα εἶναι νωπή, καὶ μπορεῖ νὰ ἐνωτισθεῖ, τὰ μυστικὰ κελεύσματά τους, ψυχὴ ποὺ δὲν ἔχει ἀποξηρανθεῖ, καὶ πορρωθεῖ, εἰς τέλους. (μιλά μόνος του ο ναός, αλλά δεν τον ακούει ψυχή, αφού έφυγε το εκκλησίασμα και αυτός, ο ναός, το νοσταλγεί…)

Αυτα, για τον ναό-αέρα...

Πάμε τώρα και στον ιερέα.. Αέρας κι αυτός;

ΔΙΑΒΑΖΩ ΣΧΕΤΙΚΑ:

Γλυκεία μελαγχολία, νοσταλγία, ὄχι συναισθηματική, ὄχι τῆς στιγμῆς, ὄχι ἐπιδερμική, ἄπαγε, ἐδῶ δὲν χωροῦν ρομαντισμοί, οὔτε φθηνὲς συγκινήσεις, ἀλλὰ ἀπροσδιόριστα αἰσθήματα βαθιά, μύχια, ἀνακινοῦνται, μέσα στὰ δομικὰ στοιχεῖα τῆς ψυχῆς, στοὺς ἁρμούς της, στὸ «φέροντα σκελετό» της, ὅπως λένε οἱ μηχανικοί, τὸν κατέχουν τὸν γέροντα Ἱερέα.

(Δεν κατάλαβα! Είχε στοιχειώσει ο ναός; Έκτισαν μέσα σ’ αυτόν τον ιερέα για να ολοκληρωθεί η κατασκευή; Όπως τότε με το γεφύρι της Άρτας;)

Θυμᾶται (ο εντοιχισμένος ιερέας;) ὅλους καὶ ἕναν ἕναν ξεχωριστά, ἄνδρες, γυναῖκες, παιδιά, κάθε ἡλικίας καὶ τάξεως, ὁποὺ γῆς βασανισμένους ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, καὶ τὸν ἄρχοντά της, νὰ τοῦ ξεκλειδώνουν μπροστά του, τὰ διπλοκλειδωμένα ἀμπάρια τῆς ψυχῆς τους, νὰ ζητοῦν ἔλεος, παρηγόρια, συμπονοια, κάθαρση καὶ νέο νόημα καὶ πορεία.

Πόσα ἔχει δεῖ, πόσα ἔχει ἀκούσει, πόσα ἔχει ἀποσιωπήσει …(και πόσα δεν έχει αποσιωπήσει;),

Ἀφιερώνεται στοὺς ὅ,που γῆς Πνευματικούς…

Ι.Ν. Αναλήψεως του Κυρίου Θεσσαλονίκης