Απεβίωσε σε ηλικία 84 ετών, ενώ το τελευταίο χρονικό διάστημα νοσηλευόταν σε νοσοκομείο των Αθηνών.
Ο κατά κόσμον Διονύσιος Μπαϊρακτάρης γεννήθηκε στους Καλημεριανούς Ευβοίας και έλαβε το πτυχίο της Θεολογίας το 1956. Στη συνέχεια σπούδασε Νομικά. Χειροτονήθηκε διάκονος το 1952 και υπηρέτησε επί οκταετία ως αρχιδιάκονος του Ιερού Μητροπολιτικού Ναού Αθηνών. Πρεσβύτερος χειροτονήθηκε το 1960.
Υπηρέτησε στις τάξεις του Πολεμικού Ναυτικού (1960-1978), όπου και δίδαξε σε παραγωγικές Σχολές Υπαξιωματικών Πόρου και Ναυστάθμου Σαλαμίνας, και στη συνέχεια κατέλαβε τη θέση του γενικού διευθυντή Θρησκευτικού των Ενόπλων Δυνάμεων.
Μητροπολίτης Χίου εξελέγη την 6η Νοεμβρίου, χειροτονήθηκε σε Επίσκοπο την 11η Νοεμβρίου και ενθρονίστηκε τη 16η Δεκεμβρίου του 1979.
Η νεκρώσιμος ακολουθία θα ψαλεί αύριο στις 12.00 το μεσημέρι στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Χίου, παρουσία του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος.
Τον θυμάσαι Σταυρούλα; Πρέπει να ήταν αυτός που λειτουργούσε στο ναό του κέντρου εκπαιδεύσεως Παλάσκας, στον Σκαραμαγκά. Με είχε δει να εκκλησιάζομαι - όταν έκανα εκεί (1967) την προπαίδευση μου - και με μάλωσε που… κοινωνούσα! «Τι την πέρασες ρε, την θεία κοινωνία; Σούπα;», μου είπε!
Εγώ του απάντησα ότι αυτός είναι ο κύριος σκοπός της θ. λειτουργίας, και ότι εμείς οι πιστοί χριστιανοί - νέοι, οι στρατευμένοι, έχουμε μεγάλη ανάγκη της δύναμης αυτής. Τι άλλο να του έλεγα εκεί, την ώρα που μας κοινωνούσε; Άλλα τόσο πνευματικός άνθρωπος ήταν, τόσο καταλάβαινε, και γι αυτό μιλούσε κι έτσι!..
Σε μια άλλη δε Κυριακή, την ώρα της λειτουργίας, κάτι τον πείραξε, με κάποιους παρεξηγήθηκε, και τα παράτησε όλα και βγήκε από τον ναό. Διακόπηκε η θ. λειτουργία και συνεχίστηκε μετά, …όταν μας έκανε τη χάρη και επέστρεψε!
Εκκλησιάστηκα κάποιες φορές εκεί στον «Παλάσκα» (εμείς οι τεχνικοί είμαστε στον «Κανελλόπουλο»), διότι είχε παραταθεί η παραμονή μας στο κέντρο εκπαίδευσης, αρκετό καιρό μετά την ορκωμοσία μας… Είχαμε τα γεγονότα με τον Κωνσταντίνο, είχαμε και κάποια κρίση με την Κύπρο… Έτσι καθυστέρησε η μετάθεση μας…
Υπήρχε δηλαδή μια αποστολή από το κέντρο μας, μια ομάδα από εμάς τους νεοσύλλεκτους κάθε Κυριακή που πηγαίναμε αναγκαστικά («αγγαρεία»;) για εκκλησιασμό. Με τη συνοδεία κάποιου υπαξιωματικού βέβαια, που οριζόταν και ήταν διαφορετικός κάθε φορά… Ο κατάλογος δε της ομάδας συντασσόταν από τον οπλονόμο που διάλεγε κάποιους στην τύχη (15 – 20) διαφορετικά άτομα κάθε φορά. Έτσι, δεν γινόταν αντιληπτό ότι εγώ ήμουν κάθε Κυριακή ανάμεσα τους, εκεί, φορώντας τα καλά μου… Και μπαίνοντας στην γραμμή, πήγαινα μαζί τους στον εκκλησιασμό. Απλά, εγώ δεν φώναζα «παρών» όπως οι άλλοι, στο προσκλητήριο, άλλα αυτό δεν το καταλάβαινε κανένας!..
Μια μέρα δε, άκουσα μια συζήτηση από κάποιους συναδέλφους… Έλεγε ο ένας στον άλλο: «Άκου φιλε μου να παρακαλεί τον οπλονόμο να τον βάζει στην ομάδα του εκκλησιασμού!». Κατάλαβα τότε ότι έπιασα λαβράκι, ότι υπήρχε κι άλλος χριστιανός ανάμεσα μας… Και ήθελα να τον βρω. Ρωτάω αυτούς που συζητούσαν το θέμα αυτό, ρωτάω ποιος είναι αυτός και μου τον υπέδειξαν. Ήταν ναύτης, νεοσύλλεκτος κι αυτός, και τον έλεγαν Μιχάλη Παπιδά!...
Ο Μιχάλης ήταν ηλεκτρολόγος, και όταν μας μετάθεσαν αυτός πήγε κατευθείαν «στην Υπόγειο», στον Ναύσταθμο Σαλαμίνας. Στον Ναύσταθμο είχα μετατεθεί κι εγώ, στην Ναυκρατούσα αρχικά, και στην Δ.Τ. μετά. Η κουκέτα μου όμως, όταν ήμουν στην Δ.Τ. ήταν «στην Υπόγειο», εκεί έκανα τη βάρδια μου σαν μηχανικός… Έτσι ξαναβρήκα εκεί τον Μιχάλη!
Ο Μιχάλης, είχε τότε παρασυρθεί στην κίνηση της Ζολώτα, που έβγαιναν πορεία με λάβαρα να… υποδεχτούν τον Κύριο που «ερχόταν» σύμφωνα με τα «οράματα» της ταλαίπωρης αυτής κυρίας!.. Από εκεί τον απαγκίστρωσα τον Μιχάλη. Τον έφερα στο ορθόδοξο κήρυγμα, και σώθηκε το παιδί…
Όταν μάλιστα απολυθήκαμε από το Ναυτικό, ο Μιχάλης έμεινε «στην Υπόγειο» σαν πολιτικό προσωπικό, πια, ...και από εκεί πήρε σύνταξη! Όλο αυτό το διάστημα δε, διατηρούσαμε τη φιλία μας!.. Έκανε κι εκείνος οικογένεια – πολύ νωρίτερα από ό,τι εγώ – και ένα από τα παιδιά του, μια κόρη του, έγινε θεολόγος!..
Ναι Σταυρούλα, με την προϋπόθεση ότι είναι αυτός. Διότι το επίθετο Μπαϊρακτάρης είναι αυτό που μου προκάλεσε όλον αυτόν τον συνειρμό. Και όλα αυτά ισχύουν γι αυτόν αν είναι το πρόσωπο που γνώρισα στον εκκλησιασμό στο κέντρο εκπαίδευσης… Διότι αν είναι άλλος, γι αυτό σε ρώτησα αν τον θυμάσαι, αν είναι ο ιερωμένος που έμενε στον Ναύσταθμο Σαλαμίνας τον οποίον επισκεπτόμουν τακτικά εκεί στην εκκλησία σαν ναύτης, τότε τα πράγματα αλλάζουν ... ...διότι εκείνο το πρόσωπο ήταν τελείως διαφορετικό! Ας μην τον παίρνω λοιπόν στο λαιμό μου τον μητροπολίτη Χίου. Εύχομαι να ήταν ο καλός, αυτός της Σαλαμίνας, και όχι ο περίεργος τύπος του Σκαραμαγκά!..
ΔΙΑΒΑΖΩ:
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπεβίωσε σε ηλικία 84 ετών, ενώ το τελευταίο χρονικό διάστημα νοσηλευόταν σε νοσοκομείο των Αθηνών.
Ο κατά κόσμον Διονύσιος Μπαϊρακτάρης γεννήθηκε στους Καλημεριανούς Ευβοίας και έλαβε το πτυχίο της Θεολογίας το 1956. Στη συνέχεια σπούδασε Νομικά. Χειροτονήθηκε διάκονος το 1952 και υπηρέτησε επί οκταετία ως αρχιδιάκονος του Ιερού Μητροπολιτικού Ναού Αθηνών. Πρεσβύτερος χειροτονήθηκε το 1960.
Υπηρέτησε στις τάξεις του Πολεμικού Ναυτικού (1960-1978), όπου και δίδαξε σε παραγωγικές Σχολές Υπαξιωματικών Πόρου και Ναυστάθμου Σαλαμίνας, και στη συνέχεια κατέλαβε τη θέση του γενικού διευθυντή Θρησκευτικού των Ενόπλων Δυνάμεων.
Μητροπολίτης Χίου εξελέγη την 6η Νοεμβρίου, χειροτονήθηκε σε Επίσκοπο την 11η Νοεμβρίου και ενθρονίστηκε τη 16η Δεκεμβρίου του 1979.
Η νεκρώσιμος ακολουθία θα ψαλεί αύριο στις 12.00 το μεσημέρι στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Χίου, παρουσία του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος.
18/7/2011
www.espressonews.gr
Τον θυμάσαι Σταυρούλα; Πρέπει να ήταν αυτός που λειτουργούσε στο ναό του κέντρου εκπαιδεύσεως Παλάσκας, στον Σκαραμαγκά. Με είχε δει να εκκλησιάζομαι - όταν έκανα εκεί (1967) την προπαίδευση μου - και με μάλωσε που… κοινωνούσα! «Τι την πέρασες ρε, την θεία κοινωνία; Σούπα;», μου είπε!
ΑπάντησηΔιαγραφή:D :D
ΑπάντησηΔιαγραφήOxi den ton exw akousta an k mename tote (73-79) mesa ston nausta8mo Salaminas.
K gt na se malwsei pou koinwnouses?
Εγώ του απάντησα ότι αυτός είναι ο κύριος σκοπός της θ. λειτουργίας, και ότι εμείς οι πιστοί χριστιανοί - νέοι, οι στρατευμένοι, έχουμε μεγάλη ανάγκη της δύναμης αυτής. Τι άλλο να του έλεγα εκεί, την ώρα που μας κοινωνούσε; Άλλα τόσο πνευματικός άνθρωπος ήταν, τόσο καταλάβαινε, και γι αυτό μιλούσε κι έτσι!..
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε μια άλλη δε Κυριακή, την ώρα της λειτουργίας, κάτι τον πείραξε, με κάποιους παρεξηγήθηκε, και τα παράτησε όλα και βγήκε από τον ναό. Διακόπηκε η θ. λειτουργία και συνεχίστηκε μετά, …όταν μας έκανε τη χάρη και επέστρεψε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκκλησιάστηκα κάποιες φορές εκεί στον «Παλάσκα» (εμείς οι τεχνικοί είμαστε στον «Κανελλόπουλο»), διότι είχε παραταθεί η παραμονή μας στο κέντρο εκπαίδευσης, αρκετό καιρό μετά την ορκωμοσία μας… Είχαμε τα γεγονότα με τον Κωνσταντίνο, είχαμε και κάποια κρίση με την Κύπρο… Έτσι καθυστέρησε η μετάθεση μας…
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπήρχε δηλαδή μια αποστολή από το κέντρο μας, μια ομάδα από εμάς τους νεοσύλλεκτους κάθε Κυριακή που πηγαίναμε αναγκαστικά («αγγαρεία»;) για εκκλησιασμό. Με τη συνοδεία κάποιου υπαξιωματικού βέβαια, που οριζόταν και ήταν διαφορετικός κάθε φορά… Ο κατάλογος δε της ομάδας συντασσόταν από τον οπλονόμο που διάλεγε κάποιους στην τύχη (15 – 20) διαφορετικά άτομα κάθε φορά. Έτσι, δεν γινόταν αντιληπτό ότι εγώ ήμουν κάθε Κυριακή ανάμεσα τους, εκεί, φορώντας τα καλά μου… Και μπαίνοντας στην γραμμή, πήγαινα μαζί τους στον εκκλησιασμό. Απλά, εγώ δεν φώναζα «παρών» όπως οι άλλοι, στο προσκλητήριο, άλλα αυτό δεν το καταλάβαινε κανένας!..
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια μέρα δε, άκουσα μια συζήτηση από κάποιους συναδέλφους… Έλεγε ο ένας στον άλλο: «Άκου φιλε μου να παρακαλεί τον οπλονόμο να τον βάζει στην ομάδα του εκκλησιασμού!». Κατάλαβα τότε ότι έπιασα λαβράκι, ότι υπήρχε κι άλλος χριστιανός ανάμεσα μας… Και ήθελα να τον βρω. Ρωτάω αυτούς που συζητούσαν το θέμα αυτό, ρωτάω ποιος είναι αυτός και μου τον υπέδειξαν. Ήταν ναύτης, νεοσύλλεκτος κι αυτός, και τον έλεγαν Μιχάλη Παπιδά!...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε τον Μιχάλη γίναμε φίλοι στο κέντρο, και του έμαθα το κόλπο να πηγαίνει στην εκκλησία χωρίς να χρειάζεται να παρακαλάει κανέναν…
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Μιχάλης ήταν ηλεκτρολόγος, και όταν μας μετάθεσαν αυτός πήγε κατευθείαν «στην Υπόγειο», στον Ναύσταθμο Σαλαμίνας. Στον Ναύσταθμο είχα μετατεθεί κι εγώ, στην Ναυκρατούσα αρχικά, και στην Δ.Τ. μετά. Η κουκέτα μου όμως, όταν ήμουν στην Δ.Τ. ήταν «στην Υπόγειο», εκεί έκανα τη βάρδια μου σαν μηχανικός… Έτσι ξαναβρήκα εκεί τον Μιχάλη!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Μιχάλης, είχε τότε παρασυρθεί στην κίνηση της Ζολώτα, που έβγαιναν πορεία με λάβαρα να… υποδεχτούν τον Κύριο που «ερχόταν» σύμφωνα με τα «οράματα» της ταλαίπωρης αυτής κυρίας!.. Από εκεί τον απαγκίστρωσα τον Μιχάλη. Τον έφερα στο ορθόδοξο κήρυγμα, και σώθηκε το παιδί…
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν μάλιστα απολυθήκαμε από το Ναυτικό, ο Μιχάλης έμεινε «στην Υπόγειο» σαν πολιτικό προσωπικό, πια, ...και από εκεί πήρε σύνταξη!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλο αυτό το διάστημα δε, διατηρούσαμε τη φιλία μας!..
Έκανε κι εκείνος οικογένεια – πολύ νωρίτερα από ό,τι εγώ – και ένα από τα παιδιά του, μια κόρη του, έγινε θεολόγος!..
Endeiaferon...o papas e! :D
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι Σταυρούλα, με την προϋπόθεση ότι είναι αυτός. Διότι το επίθετο Μπαϊρακτάρης είναι αυτό που μου προκάλεσε όλον αυτόν τον συνειρμό. Και όλα αυτά ισχύουν γι αυτόν αν είναι το πρόσωπο που γνώρισα στον εκκλησιασμό στο κέντρο εκπαίδευσης… Διότι αν είναι άλλος, γι αυτό σε ρώτησα αν τον θυμάσαι, αν είναι ο ιερωμένος που έμενε στον Ναύσταθμο Σαλαμίνας τον οποίον επισκεπτόμουν τακτικά εκεί στην εκκλησία σαν ναύτης, τότε τα πράγματα αλλάζουν ...
ΑπάντησηΔιαγραφή...διότι εκείνο το πρόσωπο ήταν τελείως διαφορετικό!
Ας μην τον παίρνω λοιπόν στο λαιμό μου τον μητροπολίτη Χίου. Εύχομαι να ήταν ο καλός, αυτός της Σαλαμίνας, και όχι ο περίεργος τύπος του Σκαραμαγκά!..