Ο λόγος περί της καθάρσεως ακούγεται ευχάριστος στους πολλούς. Κι αυτό διότι προϋποθέτει ότι οι πολλοί είμαστε καθαροί και επομένως ζητούμε από τους λίγους που κατέχουν εξέχουσες θέσεις στην κοινωνία να μας μιμηθούν. Πόσο όμως αυτονόητο είναι αυτό; Η συλλογική μας νοοτροπία διαπνέεται από μία γενικευμένη υποκρισία.
Διότι η καθαρότητα δεν μπορεί να επιβληθεί στους συγκριτικά λίγους εκείνους ταγούς μας, εάν δεν είναι χαρακτηριστικό όλης της κοινωνίας.
Μόνο εάν υπάρχει συλλογική και συνολική αποδοκιμασία της α-διαφάνειας, της αδικίας, της εκμεταλλεύσεως, της ιδιοτελείας, τότε η κάθαρση γίνεται συλλογικό βίωμα με πραγματικό αντίκρυσμα. Αλλιώς, εάν στην καθημερινότητά μας επιζητούμε την ανομία, προς ίδιον όφελος, τότε είναι μάταιο να ζητούμε από τους προεξάρχοντας να ξεχωρίζουν για την καθαρότητα του ήθους τους. Η λαϊκή παροιμία είναι ξεκάθαρη: «Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω».
Διότι η καθαρότητα δεν μπορεί να επιβληθεί στους συγκριτικά λίγους εκείνους ταγούς μας, εάν δεν είναι χαρακτηριστικό όλης της κοινωνίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου