Παναγιώτης Σημάτης: "Φιλοπαπικές προτεραιότητες του νέου Πατριάρχη Σερβίας"

Παγιώνεται και επεκτείνεται η Οικουμενιστική αίρεση

Φιλοπαπικές προτεραιότητες του νέου Πατριάρχη Σερβίας

Είδαμε δημοσιευμένες (25/1/2010) τις προτεραιότητες του νέου Πατριάρχη Σερβίας Ειρηναίου. Μία από αυτές είναι (τη θεωρεί μάλιστα ως αποστολή του) είναι «η συμφιλίωση της ορθόδοξης και της καθολικής εκκλησίας».

Και βέβαια, αφού επικράτησε –με τις φιλότιμες προσπάθειες του Πατριάρχη Βαρθολομαίου– ο χαρακτηρισμός ως Εκκλησίας και του Παπισμού, όχι απλώς για λόγους ευγενείας και ως διπλωματικός ελιγμός, αλλά με την κύρια σημασία του όρου, και αφού παγιώθηκε να αποκαλείται από όλους ως Εκκλησία που έχει μυστήρια και, άρα, είναι ισόκυρος της Ορθοδοξίας, είναι λογικό ο νέος Πατριάρχης (που ως φάνηκε εξ αρχής, αποδέχεται την Οικουμενιστική ιδεολογία) να μην μιλά πια για επιστροφή στη ΜΙΑ Εκκλησία, ούτε για αποβολή των παπικών αιρέσεων, ούτε καν για ένωση και τόσα άλλα πολύπλοκα «κουραφέξαλα» που εμποδίζουν τη κοσμική συνεργασία των ανθρώπων και την ειρηνική συνύπαρξη.

Τώρα πλέον μιλάμε απλά για συμφιλίωση, που θα προέλθη μέσα από τον Διάλογο.
Και αμέσως ο Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ΄, ωσάν να το περίμενε ή ωσάν να ήσαν συνεννοημένοι, άρπαξε την ευκαιρία και απάντησε προς το νέο Πατριάρχη μεταξύ άλλων: «είμαι υποχρεωμένος να εκφράσω την εκτίμησή μου για το παράδειγμα πίστης προς τον Κύριο και τις πολλές χειρονομίες ανοίγματος προς την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία».

Υπήρξε και άλλη άμεση συνέχεια. Σε δηλώσεις του ο Πατριάρχης Σερβίας κ. Ειρηναίος (26/1/2010) χαιρετίζει και πάλι την επίσκεψη του Πάπα στη Σερβική πόλη Νις, που προετοιμάζεται για το 2013, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 1.700 ετών από την έκδοση του Διατάγματος των Μεδιολάνων το 313 μ.Χ., λέγοντας ότι είναι μια καλή ευκαιρία για την ευόδωση του οικουμενικού διαλόγου.

Μετά από αυτά οι ανθρώπινες ελπίδες, ότι οι διαμαρτυρίες των πιστών μπορούν να σταματήσουν τον οικουμενιστικό κατήφορο που βαδίζουν οι «ορθόδοξοι» ηγέτες, ελαχιστοποιούνται. Και ελαχιστοποιούνται, γιατί οι ενέργειές τους αφίστανται συνειδητά της παραδεδομένης Πατερικής πορείας προσεγγίσεως με τους αιρετικούς, όπως φαίνεται, αν συγκρίνουμε παρόμοιες καταστάσεις στην εκκλησιαστική ιστορία.

Φανταστείτε, αλήθεια, το Μ. Αθανάσιο και τον σύγχρονό του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Αλέξανδρο (που παρακαλούσε το Θεό να πεθάνει παρά να επικοινωνήσει με τον Άρειο) ή οποιοδήποτε άλλο Πατέρα της Εκκλησίας, να απεδέχοντο μια τέτοια συγχαρητήριο επιστολή από οποιονδήποτε αμετανόητο και ανειλικρινή αιρεσιάρχη, να άνοιγαν μαζί του Διάλογο και να συμπροσεύχονταν.

Ασφαλώς και δεν θα απεδέχοντο ευμενώς ποτέ τέτοια επιστολή από τον αιρεσιάρχη, γιατί δεν είχαν κάνει τέτοιου είδους οικουμενιστικά ανοίγματα (και ποιος ξέρει ποια άλλα παρασκηνιακά βήματα) προς τον Άρειο. Και παρά το γεγονός ότι ο αυτοκράτορας (ο Μ. Κωνσταντίνος) τους ζητούσε να επικοινωνήσουν με τον Άρειο, ο Μ. Αθανάσιος αρνιόταν να τον δεχθεί σε κοινωνία, κι αυτό του στοίχισε εξορίες (και από τον ίδιο τον Μ. Κωνσταντίνο!), γιατί έβλεπε πως ο Άρειος ζητούσε μεν την επικοινωνία, αλλά δεν την ζητούσε ειλικρινώς.

Και διασάλπιζε δυνατά, ο πολύπαθος πατριάρχης Αθανάσιος, προς τους αιρετικούς, πως μόνο μετά από ειλικρινή μετάνοιά τους για επιστροφή στην ΜΙΑ Εκκλησία, θα εγίνοντο δεκτοί.

Ενθυμηθείτε ακόμα άλλο ένα παράδειγμα. Οι απλοί πιστοί και μόνο στο πρωτάκουσμα της αιρετικής διδασκαλίας του Νεστορίου (πριν δηλ. παγιωθεί, επισημοποιηθεί και καταδικασθεί ως αίρεση), βγήκαν έξω από την Εκκλησία διαμαρτυρόμενοι.

Μακάρι ο νέος Πατριάρχης να μας διέψευδε. Υπάρχουν, όμως, άραγε περιθώρια ελπίδας για μια διάψευση, μετά την «αυτόβουλη» δήλωσή του για ανοίγματα προς την καθολική εκκλησία, μετά το όργιο συμπροσευχών και μυστικών διαβουλεύσεων των ειδικών γραφειοκρατών του Φαναρίου, των Βρυξελών και της Γενεύης κ.ά.;

Κατά τα άλλα, εμείς σήμερα, είμαστε μια ωραία ορθόδοξη ατμόσφαιρα και οικογένεια.

Οι περισσότεροι αγνοούν ή συμπορεύονται με τον Οικουμενισμό και κάποιοι άλλοι θα συνεχίσουμε να δημοσιεύουμε «γενναίες» αντιρρήσεις, να καυτηριάζουμε τα κακώς κείμενα των συμπροσευχών και των διαλόγων, όπως χωρίς κανένα αποτέλεσμα γίνεται δεκαετίες τώρα, ή μάλλον με αποτέλεσμα να εξαπλώνεται ανεμπόδιστα όλο και περισσότερο ο Οικουμενισμός.

Και μετά θα αναπαύουμε την συνείδησή μας, παρακολουθούντες ειρηνικά μια κατανυκτική ακολουθία, κατά προτίμηση σε κάποιο ναό που μνημονεύονται οι οικουμενιστές Πατριάρχες και Αρχιεπίσκοποι ή οι όποιοι συνοδοιπόροι τους στο οικουμενιστικό παναιρετικό πανηγύρι.

Σημάτης Παναγιώτης