... θεϊκή επιταγή η μοναστηριακή περιουσία;

Ιερά Μονή Βατοπεδίου - Αποκατάσταση δυτικής πτέρυγας - "Πρόγραμμα Αθως" έτη 1994 - 2000, συνολικού ποσού δεκαεπτά (17) δισεκατομμυρίων δραχμών

Ημερομηνία δημοσίευσης: 03-09-08

Αδιαφανές πέπλο

Της Ελλης Τριανταφυλλου

Έλλη Τριανταφύλλου

Εντείνονται οι αντιπαραθέσεις σχετικά με τα πώς και τα γιατί αυτής της περίεργης υπόθεσης στην οποία πρωταγωνιστεί η Μονή Βατοπαιδίου, για το αν εμπλέκονται πολιτικοί κι αν ωφελήθηκε και ποιος από την ανταλλαγή ακινήτων. Εχουν ειπωθεί σχεδόν τα πάντα, αλλά όλες οι υποθέσεις, τα σενάρια ή τα συμπεράσματα έχουν έναν κοινό παρονομαστή: Την αποδοχή ως αυτονόητη της ύπαρξης μιας τόσο τεράστιας περιουσίας από μία μονή - η οποία φυσικά δεν είναι η μόνη. Είναι, άραγε, τόσο αυτονόητο ότι οι οίκοι του Θεού πρέπει να διαθέτουν περιουσίες που θα μπορούσαν να θρέψουν χιλιάδες πεινασμένους και να τις αξιοποιούν διά ίδιον όφελος; Και ποιο, άραγε, μπορεί να είναι το όφελος των ενοίκων μιας μονής, που για να διασφαλίσουν μόνιμη στέγη στον οίκο του Θεού προϋποτίθεται ότι έχουν απαρνηθεί τα εγκόσμια και άρα και τις μονάδες συναλλαγής των;

Αποτελεί κοινό μυστικό ότι η αξία της εκκλησιαστικής περιουσίας είναι δυσθεώρητη και ότι δεν μπορεί να προσδιοριστεί επακριβώς ούτε από τους ίδιους τους ιεράρχες, οι οποίοι φροντίζουν να διατηρούν στο διηνεκές το αδιαφανές πέπλο πάνω από τα του οίκου τους. Και τι τα κάνει, άραγε, τα χρήματά της η Εκκλησία; Προσφέρει κοινωνικό έργο και ταυτοχρόνως φροντίζει για την αδιάκοπη συντήρηση των ναών της ανά την επικράτεια, λένε οι καθ’ ύλην αρμόδιοι. Ως προς το πρώτο, ας πούμε ότι δεν υπάρχει αντίρρηση. Για το δεύτερο, τίποτα δεν μπορεί να εκληφθεί ως αυτονόητο. Γιατί, δηλαδή, χρειάζονται δέκα εκκλησίες σε ένα μικρό τόπο πεντακοσίων κατοίκων, ο οποίος είναι άκρως πιθανό να μη διαθέτει ούτε δημοτικό σχολείο; Ή μήπως η ίδια η πρωτεύουσα έχει ανάγκη από έναν ακόμη καθεδρικό ναό, όπως αξίωνε μέχρι πρόσφατα ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, διεκδικώντας το γήπεδο του Παναθηναϊκού στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, το οποίο οι κάτοικοι ευλόγως αξιώνουν να μετατραπεί σε πάρκο και σε πνεύμονα πρασίνου στο κέντρο της πνιγηρής πόλης; Ποια θεϊκή επιταγή ή ανθρώπινη ανάγκη, άραγε, υπηρετεί ένα κτίσμα, η χωρητικότητα του οποίου είναι πολλαπλάσια των πιστών της ενορίας; Πόσα «κεριά» (σ. σ. ηλεκτρικά, φυσικά) πρέπει να έχει ένας πολυέλαιος για να «φωτιστεί» το ποίμνιο και πόση χλιδή απαιτείται για να νιώσει δέος ο ταπεινός πιστός;

Υπάρχει, βέβαια, και η αντίθετη άποψη που υποστηρίζει ότι θα μπορούσε η Εκκλησία να ασχοληθεί σοβαρά με τη διαχείριση της περιουσίας της και να πετύχει αποδόσεις ικανές να στηρίξουν τις τοπικές οικονομίες, να αναβαθμίσουν την παιδεία, να ανακουφίσουν το βασανιζόμενο ποίμνιο. Σωστά. Αν το ήθελε, φυσικά, θα μπορούσε να το πράξει. Μέχρι σήμερα, όμως, επιλέγει να επαναπαύεται στην ενίσχυσή της από τον κρατικό προϋπολογισμό και να αυξάνει ακατάπαυστα την περιουσία της από το περίσσευμα ή το υστέρημα των πιστών, χωρίς φυσικά να πληρώνει ούτε ένα ευρώ φόρο. Εξόχως βολικό…

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_03/09/2008_283289