Η εξέλιξη (προς το χειρότερο) μιας κλασικής ταινίας του παλιού ελληνικού κινηματογράφου…

Πρόκειται για την ταινία «Ο Ηλίας του 16ου», με τον Θανάση Βέγγο (νεαρό τότε) και τον Κώστα Χατζηχρήστο…

Την είδαν ασπρόμαυρη, γενιές και γενιές, από τον κινηματογράφο τότε μέχρι και την τηλεόραση που την έχει προβάλει κατ’ επανάληψη. Έχει δε διατεθεί και σε βίντεο, με μια εφημερίδα, πρόσφατα σχετικά.

Πριν από ένα χρόνο περίπου, όμως, την είδαμε και σε θεατρική απόδοση, στην τηλεόραση πάλι, από μια μαγνητοσκόπηση παράστασης με πρωταγωνιστή τον κ. Σεφερλή. Θέατρο βέβαια, με τον ηθοποιό (με την «εντυπωσιακή» σύζυγο – συμπρωταγωνίστρια) να αυτοσχεδιάζει ως προς την «παρουσία» στη σκηνή, αλλά με πιστή απόδοση των διαλόγων της ταινίας που προανέφερα…

Τις μέρες αυτές δε, διατίθεται από τα βίντεο κλαμπ, μια πρόσφατη κινηματογραφική παραγωγή (του περσινού καλοκαιριού), μια ταινία με τον ίδιο τίτλο, και με πρωταγωνιστή τον κ. Πέτρο Φιλιππίδη (σκηνοθέτης είναι ο Νίκος Ζαπατίνας).

Η ταινία όμως αυτή έχει τεράστιες διαφορές.

Η διάφορα της από την αρχική, δεν είναι μόνο στο χρώμα (έγχρωμη αυτή, φυσικά) αλλά και στους διάλογους που είναι νέοι… Και το σενάριο έχει γίνει διαφορετικό. Διαφορετικό, αφού η σκηνή με τις δυο σεμνές κοπέλες που συζητούν (εκεί που καθυστερούν τον μπουκαδόρο – κλέφτη), έχει αντικατασταθεί με μια σκηνή… σοφτ πόρνο!

Διαφορετική η νέα ταινία, ακόμα και ως προς το… «ηθικό δίδαγμα» της: Στην πρώτη ταινία δεν δικαιώνονται οι κλέφτες (τελειώνει το φιλμ με το «τρέχα εσύ, να τρέχω κι εγώ», του Χατζηχρήστου προς τον Βέγγο), ενώ στην ταινία του κ. Φιλιππίδη προστέθηκε στο τέλος μια σκηνή όπου οι κλέφτες φεύγουν… γερά ματσωμένοι με έναν όγκο από χοντρά χαρτονομίσματα!..

Τι να πει κανείς! Νέοι καιροί, νέα ήθη…