Διάλογοι: πριν από λίγο, στη γειτονιά…

Ο μεσόκοπος χωρατατζής κύριος, θέλησε να αστειευτεί (ευγενικά) με την άγνωστη και σχετικά νέα κυρία που προπορευόταν με γρήγορο βήμα, και ελαφρά σκυφτή, τον ανηφορικό δρόμο (Τύχης)…

Και βλέποντας ότι κρατούσε δυο μεγάλες ανθοδέσμες με χρυσάνθεμα, τη ρώτησε (χαριτολογώντας και λογοπαίζοντας) αν ισχύει και στα λουλούδια αυτό με τους... δυο χιτώνες, και αν είχε την πρόθεση να... χαρίσει τη μια από αυτές!..

Η κυρία, γύρισε το βλέμμα της, τον κοίταξε, και του "απάντησε" με ένα πικρό χαμόγελο που ζωγραφίστηκε στα χείλη της.

Ο κύριος («αλλού») συνέχισε λέγοντάς της ότι είναι όμορφα τα λουλούδια αυτά, και καλά έκανε που τα αγόρασε για να τα βάλει στο βάζο της, και θα στολίσουν έτσι το σπίτι…
«Σε βάζα θα τα βάλω, αλλά όχι στο σπίτι μου, στο παιδί μου τα πάω!», εξήγησε η κυρία…

Ο κύριος δεν κατάλαβε, και ενώ στο σημείο εκείνο χώριζαν οι δρόμοι τους, ο κύριος είπε: «Α, καλά, το ίδιο είναι αφού τα πάτε στο παιδί σας», για να πάρει την απάντηση «όχι καλά, τα πάω… επάνω!..»…

Τότε κατάλαβε, ο κύριος! Η κυρία, ερχόταν από την λαϊκή, και κατευθυνόταν στο κοιμητήριο που ήταν λίγο πιο πάνω από την οδό Τύχης!

«Πόσο χρόνων ήταν το παιδί;» ρώτησε ο κύριος (που τότε πρόσεξε ότι η κυρία φορούσε μαύρο τζιν παντελόνι και μαύρη μπλούζα), για να πάρει την απάντηση: «Εικοσιτεσσάρων»!

…Και ενώ η κυρία συνέχιζε τον ανηφορικό δρόμο, ο κύριος που λοξοδρομούσε για να μπει στο σπίτι του, της φώναξε: «Να ζήσετε να το θυμόμαστε το παιδί σας, και να είναι άγγελος στον Παράδεισο, εύχομαι!».