Toυ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΥ
Η Βουλή καλείται να αποδώσει δικαιοσύνη για το μέγα σκάνδαλο. Υπάρχει, όμως, και η δικαιοσύνη που θα αποδώσει ο πολίτης. Γι’ αυτό απαιτεί να γνωρίζει τα πάντα – ασχέτως παραγραφής
Στην προς αφελείς, (ευ)πιστους -ο τόνος μετακινείται κατά το δοκούν από την προπαραλήγουσα στη λήγουσα- και πολιτικούς (ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ.) Επιστολή του ο καθηγούμενος Εφραίμ παραθέτει δεκατρείς αποφάσεις του Ελληνικού Δημοσίου, διά των οποίων νομοτύπως (;;;) η Ιερά Μονή Βατοπαιδίου απέκτησε την κυριότητα επί της λίμνης Βιστωνίδας και κατόπιν προέβη στις ανταλλαγές εκτάσεών της με ακίνητα και οικόπεδα.
Αποκαλυπτικότατη η παράθεση: πρώτη «φιγουράρει» η απόφαση του Γνωμοδοτικού Συμβουλίου Δημοσίων Κτημάτων του υπουργείου Οικονομικών (υπ’ αριθμ. 26) του 1998. Ακολουθούν άλλες έξι - επτά παρόμοιες αποφάσεις μέχρις ότου αναλαμβάνει τη διακυβέρνηση η Ν.Δ.
Τι δείχνουν όλα αυτά; Είναι απλό. Ο Εφραίμ προετοίμαζε το έδαφος για το (αν)ιερο real estate επί έξι χρόνια. Και μετά ήρθαν κάποιοι επί της παρούσας διακυβέρνησης να τείνουν ευήκοα ώτα στα επιχειρηματικά του σχέδια.
Η Βουλή των Ελλήνων, που θα συνεδριάσει δις αυτή την εβδομάδα για να αποφασίσει εάν θα συσταθούν Εξεταστική και Προανακριτική Επιτροπή γι’ αυτό το μέγα σκάνδαλο, είναι βέβαιο πως θα αναλωθεί στους αριθμητικούς συσχετισμούς μεταξύ των κομμάτων. Θα ψηφίσει, φέρ’ ειπείν, το ΠΑΣΟΚ την πρόταση της Ν.Δ. για Εξεταστική Επιτροπή ώστε να διερευνηθεί η υπόθεση σε όλο το χρονικό και πολιτικό εύρος της; Θα απόσχει ή θα καταψηφίσει η Ν.Δ. το αίτημα της αξιωματικής αντιπολίτευσης; Θα επιλέξει τη «σολομώντεια» λύση της υπερψήφισης και των δύο αιτημάτων ο ΣΥΡΙΖΑ; Τι θα πράξει το ΚΚΕ; Θα υπάρξουν διαρροές από τη Ν.Δ. και από το ΛΑΟΣ;
Εκτός, όμως, από τον οδηγό που περιέφερε τον Εφραίμ από επιχειρηματίες σε πολιτικούς, εκτός από τη «διπλωματική» ασθένεια των δύο παραιτηθέντων εισαγγελέων και τις ενδοδικαστικές διενέξεις, υπάρχει και η αλήθεια που παραμένει μετέωρη και ανεξιχνίαστη.
Υπάρχει, δηλαδή, το τι πιστεύει γι’ αυτή τη δυσώδη υπόθεση ο μέσος πολίτης. Ας πούμε, ο Τζο ο υδραυλικός (καθ’ ημάς ο Νώντας), για να χρησιμοποιήσουμε το εύρημα του αμερικανικού προεδρικού ντιμπέιτ. Ο Νώντας ο υδραυλικός, λοιπόν, απαιτεί να τα γνωρίζει όλα. Δεν επιθυμεί να αποδοθούν ευθύνες σε δόσεις.
Ούτε αλλάζει γούστα ανάλογα με το αν κυβερνά το ΠΑΣΟΚ ή η Ν.Δ. Διότι εάν συνέβαινε αυτό, κάθε φορά που θα σχηματιζόταν νέα κυβέρνηση θα έπρεπε να στήνουμε κι ένα Ειδικό Δικαστήριο για όσα έπραξε ή δεν έπραξε η προηγούμενη. Δικαιοσύνη αλά καρτ, δηλαδή.
Πέρα, όμως, από τους νόμους περί ευθύνης υπουργών, τις (συχνά διασταλτικές) ερμηνείες του Συντάγματος και τους κοινοβουλευτικούς κανόνες, υπάρχει ΚΑΙ το κοινό αίσθημα.
Υπάρχει το συλλογικό υποσυνείδητο. Που δεν είναι καθόλου ελαστικό. Το αντίθετο. Εγγράφει όλα όσα συμβαίνουν, όλα εκείνα που προσπαθούν να αγνοήσουν και να παρακάμψουν τα
πολιτικά κόμματα. Και έχει ένα δικό του μηχανισμό απόδοσης ευθυνών και δικαιοσύνης. Έχει αποδειχθεί πλειστάκις στο παρελθόν. Αναρωτηθήκατε πού βρίσκονται πολιτικοί οι οποίοι ενεπλάκησαν σε σκάνδαλα; Αργά ή γρήγορα καταλήγουν στο σπίτι τους. Συνήθως για να γευτούν όσα απέκτησαν κατά τη διάρκεια της πολιτικής διαδρομής τους. Αλλά, πάντως, στο σπίτι τους.
Πολύ λίγοι εξ αυτών έφθασαν σε κάποιο κοινοβουλευτικό εδώλιο – και σχεδόν κανείς δεν τιμωρήθηκε. Σπανιότατα οι εξεταστικές και οι προανακριτικές επιτροπές απέδωσαν συνολική και ουσιαστική δικαιοσύνη.
Γι’ αυτό και η κοινή γνώμη δεν εμπιστεύτηκε ποτέ αυτές τις συνταγματικά κατοχυρωμένες διαδικασίες. Γι’ αυτό και απαξιώνονται διαρκώς οι θεσμικές εξουσίες και το πολιτικό σύστημα.
Όμως, πιο ισχυρό απ’ όλα αυτά είναι το δίκαιο που αποδίδει τελικά ο ίδιος ο πολίτης. Όταν φθάσει η ώρα του.
Για να σταθεί, όμως, δυνατό να το κάνει, απαιτεί (και πρέπει) να γνωρίζει. Να γνωρίζει, για παράδειγμα, για ποιους λόγους κάποιοι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ χάρισαν τη Βιστωνίδα στον
Εφραίμ. Από ποιους «εμπνεύστηκαν» τα γνωμοδοτικά συμβούλια των υπουργείων; Υπήρξε κεντρικός καθοδηγητής αυτών των αποφάσεων; Και το ίδιο ζητά να γνωρίζει και επί των ημερών της Ν.Δ. Ακόμα κι αν για τους πρώτους τα όποια αδικήματα έχουν παραγραφεί.
Ο Νώντας ο υδραυλικός θα ήθελε, φυσικά, ακόμα και να πάνε κάποιοι φυλακή. Εάν, όμως, κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό εξαιτίας των κανόνων που έχουν θέσει οι ίδιοι οι πολιτικοί για τους εαυτούς τους, του αξίζει (του Νώντα) να γνωρίζει, τουλάχιστον, ονόματα και διευθύνσεις. Για να κάνει μετά αυτός το κουμάντο του…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου