Παραπλανητικό και ναρκωτικό των συνειδήσεων κήρυγμα!

Άκουσα ένα διάλογο ενός περιπτερά με τον π. Γεώργιο Μεταλληνό. Δεν οργίζεται ο Θεός (έλεγε ο περιπτεράς) και δεν μπορεί να απαιτεί δικαιοσύνη την οποίαν έδωσε με τη θυσία Του ο Χριστός! Και ο π. Γεώργιος συμφωνούσε!!!..

Αυτήν την καραμέλα («ο Θεός είναι μόνο αγάπη», «ο Θεός δεν οργίζεται») την πιπιλάει και ο Ναυπάκτου και ο Νέας Σμύρνης, και ο Παντελεήμονας Καθρεπτίδης, και άλλοι.
Ας σταθούμε στην άποψη ότι «ο Θεός δεν οργίζεται αλλά είναι απαθής», και ας ερευνήσουμε αν ο ισχυρισμός αυτός είναι σύμφωνος με την Αγ. Γραφή και τη διδασκαλία της Εκκλησίας. Μελετώντας την Π. Διαθήκη ανακαλύπτουμε πλήθος χωρία, που αναφέρονται στο θυμό και την οργή του Θεού. Να μερικά:
«Εθυμώθη οργή Κύριος σφόδρα (Αριθ. 11:10), «Μεγάλη η οργή Κυρίου, η εκκεκαυμένη εν ημίν» (Δ΄ Βασ. 22:11), «Έκχεον επ΄ αυτούς την οργή σου, και ο θυμός της οργής σου καταβάλλει αυτούς» (Ψαλμ. 68:25), «Ποιήσω εν οργή και θυμό εκδίκησιν εν τοις έθνεσιν..» (Μιχ. 5: 14), «Οργήν μεγάλην εγώ οργίζομαι» (Ζαχ. 1:15).
Και στην Κ. Διαθήκη, την εποχή της Χάρης, της καταλλαγής και της αποκαταστάσης των σχέσεων Θεού και ανθρώπων, πολλά χωρία αναφέρονται στην οργή του Θεού. Διότι, παρά τη λυτρωτική θυσία του Θεανθρώπου, η αμαρτία, με υπαιτιότητα του ανθρώπου, συνεχίζει να υφίσταται και να διαταράσσει τις σχέσεις του με τον Δημιουργό του. Αναφέρω μερικά:
«Και περιβλεψάμενος αυτούς μετ΄ οργής..» (Μαρκ. 3:5), «Ο απειθών τω Υιώ ουκ όψεται ζωήν, αλλά η οργή του Θεού μένει επ΄ αυτόν» (Ιωάν. 3:36), «Αποκαλύπτεται οργή Θεού απ΄ ουρανού επί πάσαν ασέβειαν και αδικίαν ανθρώπων..» (Ρωμ. 1:18), «Δια ταύτα έρχεται η οργή του Θεού επί τους υιούς της απειθείας» (Εφ. 5:6), «Πέσατε εφ΄ ημάς και κρύψατε ημάς από προσώπου του Καθημένου επί του θρόνου και από της οργής του Αρνίου, ότι ήλθεν η ημέρα της οργής αυτού, και τις δύναται σταθήναι;» (Αποκ. 6:17), «και αυτός πατεί την ληνόν του οίνου του θυμού της οργής του Θεού του παντοκράτορας» (Αποκ. 19:15).
Στην οργή του Θεού αναφέρονται και οι Πατέρες της Εκκλησίας. Ο δε άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός στις διδαχές του λέει: «Να διαβάσουμε τον Εσπερινό μας, να βάλουμε την Δέσποινα μας την Θεοτόκο μεσίτρια, να μεσιτεύσει στον Χριστόν, επειδή ο Υιός της είναι οργισμένος κατά πάνω μας από τις πολλές μας αμαρτίες και θέλει να μας καταποντίσει».
Και οι ευχές της Εκκλησίας μας αναφέρονται στο θυμό και την οργή του Θεού. Ιδού μερικές;
«Ημείς ημάρτομεν, και συ ωργίσθης.. Κόπασον την θραύσιν της οργής σου.., στήσον την οργήν σου, καταπράυνον τον θυμόν σου τον δίκαιον» (Ευχή παρακλητική εις πάσαν λιτήν), «Νεύσον, Άχραντε, σωθήναι τους οικέτας σου, αφανισθήναι μέλλοντας εν οργή Θεού, και θυμώ μεγάλω και φρικτώ» (Θεοτόκιον).
Παρ΄ όλα αυτά πολλοί αμφισβητούν την οργή του Θεού επικαλούμενοι την απάθειά του. Ο Θεός λένε είναι απαθής. Πώς είναι δυνατόν να οργίζεται; Σε αυτή την άποψη έχει οδηγήσει και η μεγάλη επιρροή, που ασκεί επάνω τους η αγαπολογία του Οικουμενισμού. Αποτελεί κοινό «πιστεύω» όλων των οικουμενιστών, ότι ο Θεός είναι αγάπη και τίποτε άλλο! Και ένας Θεός που είναι αγάπη, δεν είναι δυνατόν, κατ΄ αυτούς, να θυμώνει και να οργίζεται. Και για να δικαιολογήσουν την ξένη και αντίθετη προς την διδασκαλία της Εκκλησίας διδαχή τους επικαλούνται την απάθεια του Θεού. Η οργή όμως του Θεού δεν μοιάζει με την ανθρώπινη οργή, που πηγάζει από τα πάθη. Οι άνθρωποι έχουν πάθη, έχθρες, μίση, κακίες και γι΄ αυτό οργίζονται μεταξύ τους. Αν και υπάρχει και ένα είδος οργής στους ανθρώπους, το οποίο όχι μόνο δεν έχει σχέση με πάθη, αλλά είναι και επαινετό. Ποιο είναι αυτό; Όταν βλέπει κανείς να διαπράττονται αδικίες μέσα στην κοινωνία ή παρανομίες και προδοσίες μέσα στην Εκκλησία και οργίζεται. Η οργή αυτή είναι ιερή και δεν λογίζεται ως αμαρτία.
Όταν λοιπόν υπάρχει στους ανθρώπους τέτοια οργή, που δεν έχει σχέση με αμαρτωλά πάθη, δεν μπορεί να υπάρξει στον απαθή Θεό; Η οργή του Θεού δεν απορρέει από πάθη, αλλά από τη θεία δικαιοσύνη του. Ο Θεός δεν είναι μόνο αγάπη, είναι και δικαιοσύνη. Και όπως ο δικαστής καταδικάζει τον κακοποιό, όχι από μίσος και κακία, αλλά διότι πρέπει να προσδώσει δικαιοσύνη, έτσι και ο Θεός, βλέποντας την αμαρτία να εξαπλώνεται και να κυριαρχεί στη ζωή των ανθρώπων, θυμώνει και οργίζεται και μισεί (όχι τον άνθρωπο, αλλά τα αμαρτωλά του έργα, όπως φαίνεται στα χωρία Ησ. 1:14 και Αποκ. 2:6), συχνά δε χρησιμοποιεί την παιδαγωγική του ράβδο για να φέρει τον αμαρτάνοντα άνθρωπο σε συναίσθηση της αμαρτωλότητας του και σε μετάνοια.
Αυτή είναι η διδασκαλία της Εκκλησίας. Αλλά στους έσχατους τούτους καιρούς επαληθεύεται η προφητεία του Απ. Παύλου, ο οποίος, απευθυνόμενος προς τον Τιμόθεο, έγραφε: «Θα έλθει καιρός που δεν θα ανέχονται τη σωστή διδασκαλία, αλλά σύμφωνα με τις επιθυμίες τους θα μαζεύουν γύρω τους ένα σωρό διδασκάλους, και ακούγοντας θα αισθάνονται γαργάλισμα στα αυτιά τους. Ναι, θα αποστρέψουν τα αυτιά τους από την αλήθεια, και θα τραπούν προς τους μύθους»! (Β΄ Τιμ. 4:3-4). Τέτοιους μύθους κηρύττει σήμερα η «σύγχρονη», εκκοσμικευμένη, ωραιοποιημένη Θεολογία, η οποία θέλοντας να ηχεί ευχάριστα στα αυτιά του κόσμου, έχει απαλλάξει το λεξιλόγιο της από λέξεις που «σοκάρουν» και χαλούν το κέφι» των ανθρώπων, λέξεις όπως οργή Θεού, αμαρτία, κρίση, κόλαση κ.α. Αποτέλεσμα; Η ανθρωπότητα γενικότερα και η Πατρίδα μας ειδικότερα βρίσκονται την ώρα αυτή στη θέση της αρχαίας Νινευή και, αντί να ακούγεται το προτρεπτικό σε μετάνοια και αφυπνιστικό κήρυγμα, «έτι τρεις ημέραι και Νινευή καταστραφήσεται», ακούγεται το παραπλανητικό και ναρκωτικό των συνειδήσεων κήρυγμα, «ο Θεός είναι αγάπη» ή ο Θεός δεν οργίζεται, διότι είναι απαθής»!
Ας παρακαλέσουμε όλοι τον Θεό, στις κρίσιμες αυτές ώρες, να φωτίσει τους εκκλησιαστικούς μας άρχοντες να παύσουν να μιλάνε τη γλώσσα του κόσμου, και να μιλάνε τη γλώσσα του Ιωνά, των Προφητών, των Αποστόλων, των Πατέρων, να κηρύξουν μετάνοια, να καλέσουν σε νηστεία και προσευχή το λαό, να γονατίσουν και να κλάψουν για τις αμαρτίες κλήρου και λαού. Εάν γίνει αυτό, τότε ο Θεός θα μας ελεήσει. Εάν δεν γίνει, τότε, όπως προειδοποιούν τα σημεία των καιρών, θα ξεσπάσει η δίκαιη οργή του Θεού. Και τότε ποιος θα μας πείσει, ότι ο Θεός δεν οργίζεται;